Orada bir aile dramı yaşanıyordu
Hiç kimse o tarafa bakamıyordu
Herkes gözleri nemli
Çocuğun yakarışını dinliyordu
Bırakma anneciğim diyordu hıçkırarak
Beni senden ayırma, koparma bağrından
Hadi kalk anneciğim evimize gidelim
Annesi gözü yaşlı, kalkarak yerinden
Yuvan artık burası oğul dedi
Boşunaydı yalvarışlar, ağlayışlar
Anası kararlıydı orada bırakacaktı
Çünkü üvey babası çocuk istemiyordu
Annesinin ardından çocuk öylece kalmıştı
İnanamıyordu artık yalnız olduğuna
Korkuyor, üşüyordu, annesini arıyordu
Neredeydi annesi, o oğlunu üşütmezdi
O gece bir karyolada tek başına
Sabaha kadar titredi
Evi, yuvası burnunda tütüyordu
Ama biliyordu artık dönemezdi
O minicik yüreği acıyla katılaştı
Nefret duydu onu bırakan anasına
Çünkü anası koca yüzünden
Onu yuvaya bırakmıştı...
Terler içinde uyandı adam
Senelerdir değişmiyor
Her gece aynı düşü görüyordu
O gün;
Annesinin onu bıraktığı gün
Hafızasına kazınmıştı.
Dönüp yanında uyuyan karısına baktı
Sonra içinden gelen sevgiyle
Sımsıkı sarıldı, karısı anlamıştı
Kocası yine kabus görmüştü
Sakinleş dedi usulca, sakinleş
Ben buradayım yanındayım
Sevgiyle baktı karısına
Sonra alnından öptü onu
Ve teşekkür etti
Çocuklarını bırakıp gitmediği
Kendisini sevdiği için
Onların çocukları mutlu olacak
Asla kabus görmeyecekti
Çünkü;
Anneleri hep yanlarında olacaktı...
Feride ÖMÜR
Deli Mavi Sevdalar Grubunun 'SOKAK ÇOCUKLARI VE KİMSESİZ ÇOCUKLAR'
konulu şiir yarışması için yazılmıştır.
Kayıt Tarihi : 1.11.2005 13:20:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bırakma Anneciğim Beni
Orada bir aile dramı yaşanıyordu
Hiç kimse o tarafa bakamıyordu
Herkes gözleri nemli
Çocuğun yakarışını dinliyordu
Bırakma anneciğim diyordu hıçkırarak
Beni senden ayırma, koparma bağrından
Hadi kalk anneciğim evimize gidelim
Annesi gözü yaşlı, kalkarak yerinden
Yuvan artık burası oğul dedi
Boşunaydı yalvarışlar, ağlayışlar
Anası kararlıydı orada bırakacaktı
Çünkü üvey babası çocuk istemiyordu
Annesinin ardından çocuk öylece kalmıştı
İnanamıyordu artık yalnız olduğuna
Korkuyor, üşüyordu, annesini arıyordu
Neredeydi annesi, o oğlunu üşütmezdi
O gece bir karyolada tek başına
Sabaha kadar titredi
Evi, yuvası burnunda tütüyordu
Ama biliyordu artık dönemezdi
EVET GÜZEL YÜREKLİ ŞAİRİM.. CAN ALICI, YAKICI VE BİR AİLE DRAMI OLAN BU KONUYU ÇOK GÜZEL İŞLEMİŞSİNİZ....BENDE GERÇEK HAYATTA MESLEĞİM GEREĞİ BU OLAYLARI BİRE BİR ÇOK GÖRDÜM VE YAŞADIM...KUTLARIM DUYARLI YÜREĞİNİZİ....SEVGİYLE KALIN...SAYGILARIMLA...İBRAHİM YILMAZ.
Yüreğinize sağlık Feride Hanım :))))
Onu yuvaya bırakmıştı...' Şartlarını bilmiyoruz ama ne olursa olsun, evlat hiçbişeye değişilmemeli. Tebrikler arkadaşım. Harikasınız.
TÜM YORUMLAR (28)