Bırakma Şiiri - Zülfü Evin

Ey gönlümün kırlarında gezen maral,
Götür her şeyini,giderken sakın iz bırakma.
Bu alemde olsan da şatolarda kral,
Senin gönlüne uzanan açık yol bırakma.

O yolun yolcusu olurum elbet yine bir gün,
Hastalanmış, yorulmuş, moralsiz ve üzgün,
Edeceksen uzaklara, lalezarından sürgün,
Dilimde sana diyecek söz bırakma.

Neyleyim, yazılmışsa yazımız bu kalemle,
Geçti, geçer ömrüm kederle, elemle,
Ne baharla geçer bu, ne de bir gün demle,
Kurtar bu illetten, al canı ama sızı bırakma.

Gece yoldaş olur ay, yıldızlar ise gardaş,
Dışarıdan izleyenler yorumlarlar ayyaş,
Toprak anlar beni; dinler, olur sırdaş,
Mağrurlandır benliğimi fakat sarhoş bırakma.

Bülbülüm, dilimde bitmez tükenmez tek türküm,
Dağlar kadar yüce, ırmaklar kadar ağır yüküm,
Verilmişse senin elinden bir çırpıda hüküm,
Kalbinde idam et beni, mahkum bırakma.

Zaman eridi, mevsimler hazanı gördü,
Kurudu özüm, yapraklarım gazele döndü,
Bugün de yanan yıldızlar erken söndü,
Gül cemalini görmeme ışık bırakma.

Sana açılıyor uzaksın diye koyulduğum yollar,
Senden bir şeyler fısıldıyor, su içtiğim pınarlar,
Toplanmış, dile gelmiş cehrende mihribanlar,
Sustur gönülleri, konuşan dil bırakma.

Yıllar geçti, erimedi mi buzdan gönlün?
Kırılıp, dökülmedi mi ördüğün tel örgün?
Gelmek istiyorum müsade varsa bir gün?
Kahır edip bütün kapıları kapalı bırakma.

Yaklaştım, yenik düştüm gururuma, onuruma,
Destanlar yazılsın bu haldeki duruma,
Dinle biraz, hemen rüzgar gibi teni savurma,
Kır! kolum, kanadım lakin yaralı bırakma.

Kampındayım yine kırık kanatlarla,
Bu kez de mi yaralı bırakacaksın inatla?
Sana geldim ben oysa ahlarla, vahlarla,
Ya sar yaralarımı ya da öldür, sağ bırakma.