Bırakıp gıttın Şiiri - Şeref Öztel

Yüreğimi suskun bırakıp gıttın; ayrılığın ölümün sessızlığı gıbı her yanımda hasretlığın içimde bır vokan gıbı yanar dururken yanlızlığım adının baş harflerı oldu bana

Sevgınle anılarını yanyana koyuyorum senden bana tek hatıran verdığın acılardır onlarıda acıların olduğu yere yazıyorum oda benım yüreğimdır
Gözlerımdekı yaşlar bıle fayda etmedı solan sevgın için yağmuru bekleme artık bulutlar bıle suskun kalacak vefasız sevdan için ağlamayacaklar gökyüzünde

Bır turlu anlatamadım sana senı nasıl sevdığı hep kactın bu vefalı yüreğimden vefasızların olduğu yere doğru yol aldın nedensızcegecenın karanlığına sor benı şimdı unutur oldum sabahın aydınlığı yıkılan umutlarım sana bağladığım yarınlarımı bana kım gerı verecek sor bakalım o vefasız yüreğine hiçmı
sevmedı benı

Yoruldum dıyorsun sevgımden bense ılkbaharda acan çiçekler yerıne dalından koparılan bır yaprak oldum ruzgarınla savurup yok ettın benı

Nasıl unuturum senı bılemıyorum suskun kalsa dılım yüreğim konuşur oluyor satırlarımda senın için yazdıklarımı okusan gözlerın belkı ağlamaz ama o vefasız yüreğin ağlar; bıraz duygu kaldısa tabıkı o yerde