Bırakıp Gidişinden Bu Yana

Ritim tutuyor gözlerim,
Gecelerin fersizliğine.
Bırakıp gidişinden bu yana,
Ufukta hep bir "sen" arıyorum.
Gökyüzü kızıllaşıyor ama,
Sen gelmiyorsun.

Boş bir parkta arıyorum seni,
Ya da gece çalan şarkılarda.
Bırakıp gidişinden bu yana,
Damla damla yakıyor gözlerimi anılar.
Boş laflarla dolu dalgaları aşıyorum ama,
Sana ulaşamıyorum.

Un ufak olan yüreğimde,
Her gün daha çok diriltiyorum seni.
Bırakıp gidişinden bu yana,
Ölü doğuyor hayallerim.
Kendimi bilmediğim sokaklara atıyorum ama,
Gözlerinde kaybolamıyorum.

Kapalı kapılar ardında, loş bir ışık altında,
Ölülüğümün hesabını soruyor ürkütücü gözler.
Bırakıp gidişinden bu yana,
Dumanlar çıkıyor içimden.
Her tarafım cayır cayır yanıyor ama,
Küllerim bile hep "sen" diye ağlıyor.

Sıradanlaşmış koşuşturmalarla yaşarken insanlar,
Ayağımdaki sensizlik zincirleri tutuyor beni.
Bırakıp gidişinden bu yana,
Yaşama korkusuyla titriyor ellerim.
Boğazım düğümleniyor, dilim tutuluyor ama,
Sadece "sen" demekten vazgeçmiyorum.

Beyazlar içinde düşlemek yerine seni,
Sensizliğin sonsuzluğu sarıyor etrafımı.
Bırakıp gidişinden bu yana,
Yıkılıp kalıyorum beton yatağımda.
Hiçbiri canımı acıtmıyor ama,
Böyle gitmen çok ağır geliyor bana...