Bırakıp Giderken Şiiri - Fırat Çandır

Bu sabah son kez
Son birkez kalktı yataktan
Derin bir nefes çekti
Ateş gibi bir buse kondurdu
Buz tutmuş dudaklarıma
Karşılık vermek istedim
Ama ne gücüm ne cesaretim vardı...

Odanın camına yanaşıp
Boş gözlerle dışarıyı seyretti
Odadan çıkıp lavaboya giderken
Masanın üzerindeki menekşeyi kokladı
O tatlı bir koku çekerken içine
Ben ayrılığın acısını doldurdum ciğerime
Bir infaz celladının ipi çekmesi gibi
Musluğa uzanıp yavaşça açtı
Avucunu suyla doldurup
Herşeyden bıkmışçasına yüzünü yıkadı...

Birden beni farketti ve korkuyla irkildi
Bir beklenti vardı sanki yüzünde
Ona yalvarmamı engellememi ister gibi...

Yüzüne bakamadım gözlerine bakamadım
Beni acılarımla beni korkularımla
Beni karanlıkla beni hasretle
Beni benimle bırakıp giderken
Bir yanımı hatta canımı alıp giderken
Herşeyimi yani kendisini götürürken
Seni seviyorum gitme kal diyemedim...