Bırakıp Gidecem Seni Pütürge

Fakirlik, içimi yaktı kavurdu
Aklımı gurbete doğru savurdu
İçimdeki inat sanki gavurdu
Bırakıp gidecem seni Pütürge

Köyün, bu sürüsü nasıl yayılır
Diyerek arkamdan babam bayılır
Derdime Beyoğlu çare sayılır
Bırakıp gidecem seni Pütürge

Anam gitme diye her gün ağlasa
Elimi kolumu yarim bağlasa
Şiro çayı da, hep küskün çağlasa
Bırakıp gidecem seni Pütürge

Hırsız taşında çok düştüm tuzağa
Göçecem Kubbe’den epey uzağa
Sitemim var zaten yırtık kazağa
Bırakıp gidecem seni Pütürge

Yaşlı çınarından dilek tutarak
Akşam bir misafir gibi yatarak
Sabah ailemi öne katarak
Bırakıp gidecem seni Pütürge

İstanbul'a vardım bomboş gezerim
Kasım der: canımdan bıktım bezerim
Belki Malatya’da bunu çözerim
Bırakıp gidecem seni Pütürge.

19 Nisan 2005