Bırakılmış Köy Şiiri - Ahmet Emin Atasoy

kışı gitmez cinsinden,
baharı sanki ölmüş,
yerinde donmuş zaman,
bir masala gömülmüş.
kör gözlerle bakıyor
sahipsiz pencereler,
baykuşların zulmünden
kısırlaşmış geceler.
bacalar boyun bükmüş
birini bekler gibi,
secdeye durmuş çitler
fareler ev sahibi.
mezarlık korkunç, ıssız,
küsmüş tüm rahmetliler,
ziyaretçi dostları
köpeklerle kediler.
buharlaşıp yitmiş hep
şarkılar, kahkahalar;
hüzün yağar buluttan,
dereden hüzün akar.
ne yol belli, ne meydan,
can vermiş canlı günler.
gelse bile mektuplar
yeniden geri döner.
telli kavaklar hasta
yaprak döküp habire
ağıtlar yakıyorlar
gidip dönmeyenlere.
yine rüzgâr esiyor
savuruyor soğuğu;
üşüyor anılarda
bir köyün mutluluğu