Bırakalım Dünyayı Şiiri - Muzaffer Taşdemir

Sevgiler özgürlük gibidir,
Geçerken sınırları küçülür dünya.

Artık kimse göremez “Cellatları”,
Işıl ışıl giyotinleri, yok artık ortalarda.
Gürültüyle ”Hâkimiyet” uçmakta,
Yüksekler çok yükseklerden, esaret gibi.

Yetim bir bebek ağlaması,
Eller ulaşamaz mayınlı bütün erik dalları,
Adım atamaz felçli dünya,
Bodur kalmış yaşlı zeytin ağaçları.
Açıyormuş, has bahçede güller,
Unut aşkım onları, artık unutmalı!
Onlar artık serabın en kutsalı,
Daha yaratamadı dünyayı tanrıları(!) ,
Mayın tarlasına kameralar daha konmadı.

Meteorlar füzelerden öğrendi uçmayı,
Herkese ayrı ölümler patlatan ışıklar,
Melek onlara tebligatla görevli,
Azrail’in infazına ölüm demişiz ya hani.
Her zaman ölmesi gerekenler ölmeli(!)
Böyle bellesin çocuklar; bombayı!
Her Yıl Birleşmiş Milletler,
Toplantılar yapıyor, yılların birkaç ayı!

Nobel yine ödüller saçacak,
En büyüğü insan hakkı olmalı!
Askerlerin duldasında başardı medya,
En son sıcak katliamda “alive” canlı yayını.

Artık Fotoğraflar çağını aştık!
Bomba naklen uçursun yüz beş katlı binayı.
Artık savaşlar bile aşklar gibi,
Aşklarla savaşlar,
Çağdaş, modern olmalı.

Buharlar çıkartırken cesetler,
Göllenen sıcakkanın üstünde,
Evrenin ayla yıldızının şavkı,
Belki füzelerin harlı patlayışları,
Hep bayraklar inmeli, hep bayraklar çıkmalı!
İstisnasız renk a renk olmalı!

Kimi darbe almış burnundan,
Kafası yıldız yıldız başı dönüyor,
Biri elli yıldız saydı, biri elli bir!
O medyatik akbabanın sabırsız bekleyişi?
Hayvan epeydir de açtı hani!
Ölemeyen o çocuk; aç ve Afrikalı!
Kudret işte: “Top Of The Year”
Hem ölüm olmalı, hem” En Büyük Ödül! ”

Nobel ödül koydu, aydınlattı dünyayı!
Özgürlük ülkesi bak göründü ufukta.
Artık seyret özgürlüğü “Global Basında”.

Gözünde patlayan şimşekler,
Dev aynalarında güneşin,
Henüz ele geçmemiş,
Henüz özelleştirilmemiş ışıkları,
Sular gibi boşa, boşluğa akar,
Boşluklar ve boşluk, uzadı da uzadı!

Bir gün bir asker, dünyanın bir yerinde,
O gün, savaş yok ve yok olmuş insanlık,
Yarın, tam zamanıdır, taarruzda insanlık(!)
Ölünün yanında bir isyancı(!) sürünen,
Üst baş; kanlı, yırtık ve yaralı,
Artık; çok saygısız, insanlar,
Hapşıranlar, ağzını kapatmadı.
Tertemiz doğamız kanla kirlendi,
Yaralardan sızan kan, saksılara bulaştı.

Sevgiler özgürlük gibidir,
Geçerken sınırları küçülür dünya.
Hayat bir ümit, bırakalım dünyayı.