Soyutladım kendimi, nerde hüzün… ben, ırak…
Düştüğüm uçurumlar, Azrail’i, korkutur…
Kendime seferlerim…küçük bir turistik, tur…
Gezdin… gördün, anladık; anılarını bırak…
Bırak da bakakalsın, harabeleri…kentin.
Kendinden daha harap…görsün de, keyiflensin…
Sen… yüzyıllar boyu süren, kedersin….
Ağlayan bir ırmak gibi…başka taraflara, ak…
Neron gibi yakarak; bir kendini, bir kenti…
Sen de geçmişe dönen tüm köprülerini, yak...
Yangınlarda… gönlünü bir pervaneye, bırak…
Çözemez, kimse, inan… sende ki, labirenti…
İzmir-Temmuz-2006
…
Ekrem BozkurtKayıt Tarihi : 12.7.2006 15:36:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
harika
insanoğlu yaşadığı hüzünleriyle seviçleriyle her zaman çözülemeyen labirentit.haklısınız.Yüreğinize sağlık.
TÜM YORUMLAR (2)