Bırak Kendini Şiiri - Utku Demir

Beyaz bulutunla konuş
Yalnızlığında ıssız gecelerinin
Haykırışlarını anla
Derinliğinden gelen uğultuların
Birlikte yürüyelim engebeli yollarda
Düşelim gerekirse uçurumlardan
Son bir öpücükle

Ben toprağımı dinliyorum yıllardır
Sessizliğimizde paylaşırız biz onunla
Çok zor günler geçirdik birlikte
Olgunlaştık kullanılmışlığımızda
Duyguları çözümleme safhasında

İçimizdeki çocuk başlarda figan etsede
Susmuştu seni görene dek...
Şimdi feryadı çatlatıyor toprağımı
Bir kere de kendin için diye vuruyor kapıma

Sakın bağlama bulutunu başka olaylara
Zaman ve mekana
Kapatma açılan pencereyi
Hesaplar içinde boğulmasın
Yalvarırım....
Biriktirmesin kendine gelenleri
Atmasın ücra köşelerine
Grileştiriyor güzel de olsa yığıldıkça
Paylaşmazsan layıkıyla
Farkında olmadan dönüşüyor kayıplarda

Usul usul açma vanasını
Bırak kırılsın barajın kapakları
Sırıl sıklam etsin yağmurun
Gerekirse sürüklesin beni kimsesizliğine çöllerin
Akacaktır gözümü yakan köpükler
Tenime yapışmış bütün kirler
Nüfuz edecektir hücrelerden ruhuma
Alıp götürecek yapışkan acıları
Eritecek yıllardır ısınmayan buzulları

Korkma, tereddüt etme hissettiklerinden
Yaşadıkların ve gördüklerin gibi sanma bu yüreği
Çekecektir dibindeki sevgi toprağı seni
Damla damla akan gözyaşların
Doğduğundan beri ulaşmakta bana
Seni beklemekteyim kurumaya yüz tutmuşluğumda

Kendini cesurca attığında oraya
Açılacak bütün saklı yollar sana
Akan bütün suların toprağımda
Yemyeşil sarmaşıklar eşliğinde
Fışkırırcasına yükselecek bulutuna
Bir damlana bin kattığımla

Açtığında yüreğini toprağımdan gelenlere
Bir dünyamız olacak sadece ikimizde
Bulutunla beslenip toprağımda coşacak
Açan bütün çiçekler her sabah yanıbaşında
Kokularıyla seni büyülemeye uğraşacak

Yüreğini yüreğime akıtacak bir kanal oluşacak
Acıların, içinden benimkilere kayacak
Tükenmişliğimde...
Senden kazandığım güçle
Zindana kapatacağım her birini
Toprağımın en sıkı çıkılmaz yerinde
Yokluğa dönüşecekler her sarılışında

Asılmışken bir kuyruklu yıldıza
Döneceğiz rüzgarlarımızla etrafımızda
Her dönüşte yeni tomurcuklar birbirimizde
Canımızdan verip büyüteceğiz onları
Biz olma yolunda gerçek sevgimizle

Hiç güvenemezken kimseye
Arayışsız dururken
Seninki herkesin göremeyeceği bir buluttu
Beni içine çekerken
Düşen yıldırımın rastlantısıyla

Algıladıysan bu şiiri
Ulaştığında bir gün duyularına
Çözmüşsündür denklemi
İşte son ipucular benden sana:

Bütün çabalarım uğrunda
Hüzünsüz tebessüm vermek arzusuyla
Anlaşılmaz bir etki bıraktın bende
Yüzüne yansıyan güzelliğinle
Gelmesen de, yazdıklarım
Son nefesimde bile
Seni bana anımsatacak
Varlık ile yokluk sınırında
Hiç kaybolmayacaksın