Bırak Kanım Aksın Şiiri - Mert Ali Bedel

Demdir, dinmez öfkem
Çiçek kalmadı bahçemde.
Bir çocuk kayboldu ormanda,
Bir kadın vuruldu sokakta,
Bir adam intihar etti ulu orta bir meydanda.

Şairsin; yazmaktır elinden gelen.
Tamah ederken halkın açlığa,
Unutma, mavi gözlü dev ne öğütler bıraktı sana:
Haktır hakkı yaşamak,
Yetimin başını okşamak, öksüzü bırakmamak.
Haktır, komşunu külünden dostluk damıtmak.

Bırakma, rüsva eyleme beni.
Yaşa insan gibi,
Sev insan gibi.
Onlar üstte de insan, olan altta mı?

Şairsin; bilmektir elinden gelen.
Gör halimi,
Ayırma seninle bir olanı.
Bir yanında türküler söylensin,
Bir yanında cem olsun.
Bir yanımdan Fırat aksın, Dicle aksın,
Ama bırakma, kanım aksın.

Yürüdüğümüz yollarda Yunus'tur yoldaş,
Nazım'dır yoldaş, Atsız'dır yoldaş.
Unutma, harap etme beni.

Şairsin; görmektir elinden gelen.
Görmektir bir yerde tütmeyen ocağı,
Evlatsız kalan ana kucağını,
Sana muhtaç olanı.

Bırakma; sıkı tut toprağı,
Bayrağı,
Bizi biz yapanı.
Bırakma,
Mahcup etme beni.