Bırak Kanasın Yar Şiiri - Hayrettin Taylan

çıplak bir cümlenin öznesizliğinde köklerimi söktüm yükleminden
Gökkuşaklarımın perdesi açıldı aşkın bulut sahnesinde
Gözlerinden akan damlalar oynadı vicdanım buhur olurken
Yamalı hayalin bohçasını taşıdım aşkın yetim çocuğu olarak
Sözü yoktu,canı yoktu,seni yoktu bu oyunun
Bırak kanasın yar….

Son bakışının sonsuzluğuna metafizik düşler besliyordum
dönülmez yolun imkansızlığını sürdüm durdum
yalnızlık yelinde üşüyen düşün en sonrasıydım
tutkunun Kafında üfledim küllerini güllerin üstüne
Bülbül olmak için
Aşkına uçmak için
Ama sen yoktun…
Bırak kanasın yar…

İstanbul içimde üşürken suretinin trafiğinde kayboldum
yalnızlığın suretini çıkarmışım,seni okuyorum
kırmızı bir buse için kırmızı ışığında ömrümü durdurdum
ama sen yoktun ….
yelda bir yakamozun yıldız aralarında aralandım
ay ile şem arasında giden bir geceye hapsoldun

damlaların aktı umduklarımın ummanlarına
yüzmeye geldim sırlarıma kadem olmak için
ama sen yokluğa alıştırmalar yazıyordun yaramın üstüne

bahtımı sermiştim ömrüne

aşk dalımı kesmiştim başka güzeller benli meyveler yemesin diye
yeşil ormanlarımı aşkın feda edip kuraklara kaçmıştım
şimdi kendime aslanım ürkek ceylanlar arasatında

yokluğunun öksüz yıllarına saat olup çınladım sensizliğe
yüreğimde gidişinin tam on ikisi
gözlerin ve sözlerin nerede,
mumyalanmış yüreğin nerde
varımı verdim sevi atlasına
seni kendi yeşilime boyadım
renk renk aşk oldum uzak kaldığın her güne
ama sen yoktun
bırak kanasın yar