Bırak kan/asın dedim bu yar/a.

Bulutlarımı ekledim,nemlerine.Aşkına yağmur olmak için bugün çok ıslak yüreğim.
-Bırak yağsın yaramın üstüne damlaların.
-Bırak kanasın yüreğim…
Gözlerim solgun mevsimlerin buhuruna dem olmak için gözbebeklerinden işveli işaretler bekliyor.
Kasvetli bir ruhta filizlenen cemi cümlelik sevi fidem vardı. Adı sendi.
- Bulutlar ısmarlayan yağmur aşıktım. Her damlası zemzeme dönüşen aslına dönüşün pir ü pakıydım.

- Kirli bir gelecek ısmarlayarak gittin. Bahtının son tahtasına isimsiz kalışlar yazdın.

Bulanıktı hislerim, sislerine karışamıyordu gündüzlerim. Gözlerinden sözler göremiyordum.
-Ketum bir kalışın hüzün aynasında taranıyordun. Bir bir benden gidiyordun. Bu kadar silecek kadar hangi silgin vardı bilemedim.

Yağmur bulutlarına kadar uzan meramlarım vardı.Islanmıştı dertlerim.Kuruyan yaramın üstüne cisildiyordu son sözlerim.
- Bu sözlerinle ıslanan tek maşuğum. Yağmurlar ıslatmaz aşklarımı.
Aşk vatanımı ıslatmaz yağmurlar. Senin damlaların yeter beni ıslatmaya.
Sen yanım açıktı, yaralarımı kalaylıyordu gidemeyiş.
Özlem mevsimleri bitmiyordu ayazlarımda. Çilesini tümleyen bir bülbülün can gagasındaydı sana aitlerim.
-Gülüne can parelerimin rengine de ekledim.

-Yamadım sensizliği bahtsızlığıma.Meşhur edilmiş bir aşkın gidemeyenim. Seni unutmayı öğrenemedim.
-Zekamdan şüphelenmeye başlamıştım ki Mevlana:
“Ben, işte dağım: sesim sözüm sevglimin.
Ben, işte resim: ressamı sensin resmin.
Benden geliyor sanma bu sözler-asla:
Ses, işte, anahtarla açılmış kilidin”

-Bırak kan/asım dedim bu yar/a.

-Boşluklarımı doldursun ahular.Sen mistik bir özün sözlüğünde tanımsız ve bensiz kaldın.
-Adını duymasın benden başka benler. El yeline kapılıp elimi tuttuğun günün hatırını silme yüreğinden.

-Yalnızlığımı gizleyen gizemin söz aynasıyım. Sihirli bir dile meftunum.
-İçimde gömülerin var.Bu yüzden arkeolog olmuş özleyiş.
Seni arıyorum, suskunluğuma uzaktan hevesler ekliyorum.

-Yama üstüne yaman varken hangi üstsüz güzelin can dokunuşunda kendime gelirim ki yar.
-Velhasıl kelam lalim. Peltek bir Mecnun gibi yalnızca adının baş harfini söylüyorum.
- Ay_ şemini yollamış geceler üşürken sana.
-Şemden eriyen hecelerimin ışığında hangi ıssın , hangi isimsiz özün beni şamdan kılar aşka.
Mir boşluğun içselliğinde uzun ussal kanıtı benimdedir.
-Ben aşk arasındaki aşka şems olan neyime dönüt olgusuyum.
-Bilinmezliğin sahi sayfalarındayım. İlk peygamber gibi ilk sözleri okumak istedim senin dünyanda.
- Ay…………. Dedim… Sonunu getiremedim. “Ş “ şifreledi hem adını hem aşkı.
Aynalar arasında adını aşkın anlatılmazlığına anlattım.
Yüreğindeki yengeçlerin yüzyıllık yeisinde yılgılarını yanıtladım yar.
Şimdi , şimendiferim şuhların şanında şahını şaşırtıyor.
Eskimez erinçlerimiz enlemlerinde elemleri elbetlere estirir.

- Bırak kan/asım dedim bu yar/a.

Bilinmez yaşamların gölgelerinde uçurumların can dili susar.
-Hüzne kayıtlar yapan gidişin son mertebesindeyim. Hüzzam şarkılar merhem olmuyor abalarıma. Tel tel seni çalıyor Mantık-ı Tayr.
-Kendimle barışmanın gün görümlüğünde güneşin doğdu benden önce.
- Kendine yenilen hep ben oldum.Kendimi kazanmanın son kazancında sen yoktun. Senden kazandığım aşkın karları yoktu.
-Aşk ziyanda.
Sensizliğin içime gömülse fısıltılarının gelecek izlerini hissediyorum.Sığındığım sessizliğe sensizliğin görününce yaramı görmemek imkansız oluyor yar.

Sen yoktun bir bebek olup hep ağlamak istedim melekler şehrinde.
Sen yoktun. Bir kelebek olup sensizliği o kadar kısa yaşamak istedim Leylalar kasrında.
Sen yoktun..Susadım durdum aşk denizinde Kızıldeniz ağlarken
Musa bendim, Yusuf bendim, Yunus bendim… Giden sendin…

Bırak kan/asım dedim bu yar/a.