Bırak Beni Yalnızlıkla Ölüm Arsına

Kalbim fısıldar ruhuna içimdeki aşkımı
Ufalır bakışlarım,
İçimi ısıtan sarmandır beni,
Özlemim, hasretim her şeyinedir.
Yalnızlığımın, o acınası bakışları acıtır canımı.
Gitmesin gözlerin kalsınlar, yanımda
Sözlerin dursun nefesin boynumda kalsın
Martılar çok uzakta aşkım
Yanımda küçük kırlangıçlar var,
Özgürce uçan, gökyüzünde
Gözlerim ağlamaklı, nemli duvarlar gibi bedenim.
Yokluğunda kendi kalbimi sararım, seni sararmış gibi.
Sesini duymadan uyku tutmaz.
Acılarım, hasretim içinde tutuşur
Yanar bıraktığın boşluk,
Bir pınar aşkımız, şelalesi olan
Gittiği yerlerde çağlayan
Oyundu aşk bazen içimizde bizimle oynayan
Bazen seni kanatan beni yaralayan
Issızlığın sahibi ben değilim gözlerinde
Sıcaklığım hep yanında duruyordu
Yanı başındaydım çıkartıp bana bak diye bıraktım yarımı
Karanlığından okumadın beni
İçindeyim sandın hep o soğuk karanlığın
Hüznü bana biçtin yalnızlığımıysa kefenim yaptın
Sıcak nefesindi boynumda tatlı bir meltem gibi hissettiğim
Seni duyuyorum konuşmadan
İçindeki o sıkıntı seni karanlığa iten
O söyleyemediğin söz varlığıma gölge düşüren
Acılarının kolyesini yapmışsın ellerinle, ellerim için
Yüreğim dayanmaz benden önceki kanlı yalnızlıklarına
Bir kar tanesisin eritme onu gözlerimde, erimişse
Bırak beni yalnızlıkla ölüm arasına dokunma sakın yüreğime
Bırak beni içindeki kurduğun karanlığa ört üstümü sonsuzlukla…