Bir Zühre Misali Şiiri - Muhammet Karagöz

Elisa!
Yorgun sabahın telaşlı soğuğunda üşüyor ellerin
Bir papatya dikiliyor şafak renginde
Bir, gece fısıldıyorum sana
Ah Elisa!
Müsait beyazları ortak et karanlığına
Kül olmaya kaçan, karanlığında beyazlar
Küller değil Elisa, kalemin konuştukları miras sana

Ah Elisa!
Dem be-dem korkularla
Ürperir yalnızlığım
Kızılla kaplanmış gökyüzümde
Bir Zühre misali
Ah Elisa?
Gözlüklerini buğuya boğan sıcak nefesin
Cellatlarının fedaisi ruhum
Bir çift hilal gözlerinde