Bir Zemheriydi Köyümden Gidişim

Bir zemheriydi Köyümden gidişim kolay olmazdı dönüşüm, orak aylarını özlerim köyümün,
ırmak kayalarından bohuç oynarım rüyalarımda, koşarım sanki koyun pozlarında

Tıfıl bir çocuktum oysa, koşarken ayaklarıma takılan kabak sarmaşıkları düşürür beni,
ısırganlara sor beni yada fındık ağaçlarının arasındaki kızıl otlara, şimdi hiç bulamadığım böğürtlenlere sor beni, sana benden daha iyi anlatacak beni ve benlimi
yüreğimde kocaman büyüttüğüm sevgi ışıklarını seriyorum toprağa, yel kaldırmaz güç yetmez bir daha

Bir zemheriydi gidişim kolay olmazdı dönüşüm, fındık aylarını özlerim köyümün,
ikiz çatal fındıklardan kolye yapardım, darı püskülünden bıyık yapardım büyümüş olurdum sanki, küçüktüm ya, Ay yokken geceleri bir ağustos böceğinin yanan ışığında bulurdum yolumu,

Rahmetli nenemin şu çiçekler deyişi gelir aklıma, az gören gözleri dalardı çiçeklere, ilistirde getirdiği mısırları ufalardı koçanından sepetlere, dökülürdü tane tane, bu günkü gibi damla damla gözyaşımı döktüğüm gibi hatırlıyorum,

bir zemheriydi gidişim arkamda bıraktığım çocuk gülüşüm, hüzünlü tebbessüm kalırdı gözlerimde sanki büsbütün,

küçüktüm
taşlardan dozer yapar yollar açardım taşlardan yaptığım arabalarımla, kırık kanatlı bir kelebek kondu, yalnız ve yapayalnız dalı kırılan fındığın yapraklarına, oyunu bırakıp kelebeği seyre daldım bakakaldım kırılmış kanadına,
bir zemheriydi gidişim kolay olmazdı dönüşüm, kiraz aylarını özlerim köyümün
kiraz yerken kızıla boyanır beyazı görünmez yüzümün,

tahtadan araba yapardık amca oğluyla, keserdik kara lastik topuklarını, tekerlek yapar takardık
sürerdik dağ bayır,.oyunlar canlanırdı kafamızda çocuktuk aldırmazdık,

toprağıma mutluluk döktüğüm sevgiler büyürdü köyümde,

bir zemheriydi gülüşüm, beyaza bürünen toprağım kar üstünde yürüyüşüm, dağ bayır inişim kalırdı çocukluğumda, aynaya baktığımda ben, şimdi çocukluğuma hiç benzemiyor ….

Yazar Şair: Hakan Erdem (Keyzaman)