Bir Zamanlarda İstanbul Şiiri - Mehmet Ö ...

Bulamadım tarihini sahaflarda,
Kaç imparator,
Düştü derin sevdana.
Kaç kara hastalık, yangın, depremler gördü,
Seni kuran müşfik eller.

Yarım kalan sevdamla,
Çıkmıştım Galata Kule'sine,
Hazerfen Çelebi'de vardı yanımızda.
En uzun gecenin, en güzel rüyası
Bütün masaların perisi,
Sere serpe...
Uykudaydın İstanbul.
Görülmüyordu;
Esrar dumanı,
Eroin krizleri,
Fahişelerin kırıtmaları.
Hissedilmiyordu;
Düyun-umumiye,galata bankerleri,
New york, Paris, Londra
Tüm dünya borsa rüzgarları,
Han, hamam, saray ve yalılarda
Dönen dolaplar.
Duyulmuyordu;
Mehter,hoyrat, bozlak, arabesk, rock
Ne caz, ne senfoni,
Ne de varoşlardaki çekiç sesleri...
Yalnızca, martıların çığlıkları
Çan,ezan sesine karıştı.

Yazılamamış şiir dizeleri gibi,
Beyazıt'da, Taksim'de
Çok sızı sokuldu bedenime.
Acıyordu bir yerim işte,
Nerem olduğunu bilemedim.
O zaman anladım, işgaldeki göz yaşlarını,
Buruktu paşalar,
Anadolu tutuştu.
Gülhane Parkında okunan fermanda, yalnızlığındı.
Bir sana Kızkulesinden Hero kucak açtı.

Hatırladın mı, İstanbul?
Emirganda demlenen hüzün,
İç çeken nargilelerdeki cılız kor bendim.
Kumkapı, Beyoğlunda
Yedikule Zindanlarından kara gönlümü, çok avuttun.
Beraber anlattık,
Sarı bacalı vapurların güvertesinde...

Haydarpaşa garında,
Bir kara tren öttü.
Ayrılık vakti.
İstanbul;
Zamanın içinde koşan,
Kara yelesinden boğazın ak köpüklerini saçan,
Bir kır kısraksın.
Bekle desem beni,
Beklemezsin...
(Eskişehir-2006)