Bir Zamanlar Fırtınaydın

İçimde kopan fırtınaydın,
Geriye basit rüzgarlar kaldı.
Dokunamadığım derin yaramdın,
Ardında son evre bir kanser bıraktın.

Sendin! Her şeyin sebebi, sonucu,
Farkında değildim geldiğinin sonu.
Sende aradığım beni bulamadım,
Zaten sende kalan bir ben de yoktu.

Bendeki seni hiç sorma, çünkü anlatırım,
Gitsin diyedir zaten bu bütün çabalarım.
Önceden arıyordum demiştim, yalan söyledim,
Hep kendimi arardım sende, asla bulamadım.

Şimdilerde yine diyemiyorum,
Kendimi, yokluğunun gerçeğiyle avutuyorum.
Her gece geçmişe bakarken geleceği unuttum,
Geçmişle karşılaştım sandım, meğer yok olmuşum.

Geleceğe ağlıyorum zannettim,
Gelmeyeceğe ağladığımı geç fark ettim.
Şiirlerim sanat değildir, 
Çünkü sanat umut kokar.

Şiirlerim sanat olamaz,
Çünkü sanat neşe aşılar.
Umutsuzluk, tükenmişlik, bitmişlik...
Bunlardır benim okuyana vadettiklerim.

Gülmeyin kimselere, kendinizden başka,
Ve düşmeyin sakın o gözü görmez deli aşka.
Yoksa siz de bana benzersiniz,
Her tebessüm ettiğinizde;
İki saniyede normale dönersiniz.