Bir Zamanlar Çokluk Şiiri - Emel Öztürk

Gökyüzüyle büyüdük biz,
İçerdik enginliğini kana kana semanın
Kocaman bakardık, evren sığardı gözlerimize
Çamura dokunurduk, kendiliğimize
Varlığın hammadesine
Bu yüzden çekerdi belki bizi çamurla oynamak
Biz de çamurduk çünkü, ateş uzaklardaydı henüz..

Çoktuk küçükken, hayattan çok,ölümden çok
şimdikinden çok...
Azaldık büyüdükçe gözlerimiz kulaklarımız azaldı
Göremez duyamaz olduk
Ellerimiz azaldı en önemlisi
Yakalayamaz olduk annemizin sesini bile....

Ha bir de yakartop oynardık
avuçlarımızda dünya, ortada bir sürü çocuk
Dünya değerse yanardı değen kişi
Kıvraktık vurulmazdık kolay kolay...
Büyüklerse hemencecik yakalanıveriyor dünyaya
Ağırlaşıyorlar büyüdükçe ondan mı ne?

Çocukken on kat fazla hayret ederdik
Hayata,eşyaya,isimlere
Muma gölgeye ışığa...
Masal kahramanlarında kendilik doyumu..
Alabildiğine yer,alabildiğine gökyüzü
Alabildiğine evren..

Küçükken hayret ederdik... Büyüklere....