Bir Zamanlar Çocuktum

Kısa pantolonlarımın yamasıydı çocukluk anılarım
Şimdi kaf dağının ardı kadar uzakta kalan
Her biri birer masal çiçeği gibiydi o yaşadıklarım.
Oysa telaşlı ve korkak adımlarla ulaşmak isterdim
Mağrur ve dik başımla yarınlara ben
Dağıtırken cebimdeki bilyeleri bakkal amca
Ve komşu oğlu Ahmet taş bağlarken uçurtmamın kuyruğuna

Evcilik oyunlarımızda en sevdiğim arkadaşımdı Ayşe
Hiç ağlatmazdık bebeklerimizi,
Güldürürdük çocukça büyüttüğümüz hayallerimizle
Abim gazoz kapakları toplardı, komşu bahçelerden
Sonra da ezerdi iki taş arasında tahta ile
Bu kapaklar tekerlek olacaktı sonra arabalarımıza
Ve biz doluşarak içine hareket edecektik
Hep beraber yarınlarımıza.

Ama sonraları anlayacaktık ki yarınlar izin vermiyordu
Çocuksu arabalarla çıkılan yollarda yol almaya...

Bir yolculuktu meçhulle başlayan
Kardan adamlarım olmadı hiç
Akşamın karanlığı çökerdi yine evim asma balkon
Bekliyordu yine penceremde çocuk yalnızlığım.

Kurbağalı derede bekliyodu ali
Hergün aynı saatte elinde torbası
Çamurdan da olsa evleri mutluydular
Sesleri karışırdı alaca sabahlara
Salıverirdik özgürlüğünde onları dere yataklarına

Bakkalına uğrardım her akşam amcamın
Bir külah sarı bir kulah beyaz lebelebi
Birde kalırdı tozu iki dudak arası..
Annemin sesi yoktu çağıran
Telaşlı adımlAr yolun sonu yine suskunluk...

Benekli bir güvercin kondu bu sabah pencereme
Korkudan telaşlı atıyordu yüreği
Hiçbirşeyim yoktu o zamanlar
Öyle alıştım ki..
neden yarınsızdı bütün zamanlar
Neden öfkeli idi saçlarımda ki kurdelalar