Bir Zamanlar Ben Diye Biri

Hiç böylesini duymamıştım.
Saat kendi kendine susmuştu o gün...
Çocukluk sokağımda adım kalmamış,
evlerin dili tutulmuştu.
Salıncaklar kırılmıştı ve ben,
artık kimseye gülmüyordum.

Bir zamanlar ben diye biri vardı...
Duvarlara isim yazardı parmaklarıyla...
Her düşüşü oyun sanırdı.
Her sessizlik bir maceraydı onun için.
Şimdi ayakkabılarım ağır,
içinde yıllar yürüyemiyor...

Hiç böylesine donuk bir anı görmedim.
Fotoğraflarda başım hep eğik,
gözlerim hep uzağa, çok uzağa...
Hani çocukken saklandığımız yer var ya,
hani karanlıkta adımızı unuttuğumuz...
İşte o sokakta kayboldu ismim.

Ben, bir zaman makinesi yaptım hayalimde.
Geri dönemedim
çünkü ne varsa geçmişte,
artık başka birine ait...
Oyuncak kutum bir mezara dönüştü
ve içindeki her şey sustu,
sanki hiç oynanmamış gibi...

Hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim...
kalabalık bir sınıfta otururken bile
yüzüm tahtaya dönüktü ama içim pencereye...
Öğretmen bir gün “hayat nedir?” diye sordu.
Kimse cevabını söylemedi.
Ben “eksilen şey” dedim içimden
ama dışımdan sustum sadece...

Hiç böylesine eskimiş bir yastık görmemiştim.
Her gece başka bir hatıra uyandırıyor.
Bazen babaannemin sesi,
bazen sobanın çıtırtısı
ama en çok hatıraların suskunluğu...
En çok o kazınmış kulağıma
“her şey çoktan geçti” dedi
ama hiçbir şey geçmedi...

Bugün evin çatısına çıktım.
Gökyüzüne bakarken,
kendime sordum:
“Hala çocuk musun sen?”
Ellerim cevap vermedi.
Ellerim büyümüştü çünkü
Ellerim hesap ödemeyi,
kapı kapatmayı,
vedalaşmayı öğrenmişti...

Hiç böylesine bitmeyen bir gece yaşamadım.
Lambayı söndürdüm, yorganı çektim.
Ama karanlık içimde kaldı.
Bekledim,
biri gelsin,
biri çocukluğumu geri getirsin diye.
Ama kimse gelmedi.

Hiç bu kadar geçmişe batmamıştım.
Bir günlüğün içinden düşmüşüm gibi...
Sayfalar eski, yazılar silik...
Ve o gün ne yazdıysam,
şimdi okuyamıyorum.
Çünkü ben artık o çocuk değilim.

Bir zamanlar ben diye biri vardı.
Duvarlar duymuyor beni,
ayna tanımıyor,
sokaklar yol göstermiyor.
Ve ben sadece
eski bir şarkı gibi
arada çalınıyor
arada hatırlanıyorum...

Ben, hiç böylesini görmemiştim.
Geçmiş gelip omzuma dokundu.
"Beni bırak artık" dedi.
Ama ben,
elimden bırakmadım.
Çünkü bazı acılar,
sevgiden yapılmıştır.
Çünkü bazı anılar,
yaşamak yerine saklanır.

Ve bir zamanlar ben diye biri vardı.
Şimdi bazen rüyama uğruyor.
Elinde kırık bir sapan,
ceplerinde bonibon,
gözlerinde sonsuz bir güven
ve bana bakıyor...
Hiçbir şey söylemeden
sadece bakıyor.