Bir Zamanlar Aşk Vardı Şiiri - Fatih Kaya 6

Güneş mi beni ısıtan, yoksa senin yüreğin mi?
Gecemi aydınlatan ay mıydı, yoksa sen misin?
Sen yokken ne güneş ısıttı içimi,
Ne de ay dokundu karanlık geceme.

Bir gün gideceğiz,
Ne kadar yaşamış olsak da yalnız öleceğiz.
Hayat devam edecek,
Birileri ağlayacak, birileri gülecek,
Saatler geri alınacak,
Ve bizsiz geçecek bir ömür daha…

Unutulacağız,
Adımızı hatırlayan son kişi öldüğünde
Hiç doğmamış gibi yok olacağız.
Oysa ben sadece gözlerine bakmak istemiştim,
Kokunu solumak, gülüşüne tutunmak…

Hayallerimiz vardı,
Bir ağaç evin olmasa da, "ara beni" demiştin.
Şimdi sesini duymak için,
Gerçekten bir ağaç evi mi bekleyeceğim?

Bilsen, bir kere sarılman için neleri feda ederdim…
Sevmekten korkarken,
İçimde filizlenen umudu görebilseydin.
Sözlerin şiirdi,
Yüzünse çiçeklerin en güzeli.

Ahmed Arif’te seni bulurum hâlâ,
Senden başkasını seven delidir derim içimden.
Ve ben...
Herkes gider demiştin ya,
Ben gitmedim, ama artık herkes oldum işte.

Depresyonda mıyım, bilmiyorum.
Mutsuz değilim,
Ama mutlu da sayılmam.
Gülüyorum gün içinde,
Ama geceler…
Ah geceler, beni kendime geri döndürüyor.

Birini sevmek bazen acıtmaktan çok,
Sadece susmak olur.
Sadece özlemek...
Zaman nefes almakla değil,
Birinin aklında olmakla ölçülür.
Ve ben artık seni hayal bile edemiyorum.

Sesini duymayalı, yüzünü görmeyeli çok oldu.
Delirdim mi bilmem,
Ama sağa sola bakarken seni arar oldum.
Elini tuttuğum anı,
O utangaç yüzünü hatırlamaya çalışıyorum…

Artık bu his acıtmıyor eskisi gibi.
Belki alıştım.
Ama vakit geldiğinde,
Hayat bir film gibi gözümden geçerken
Yine seni düşleyeceğim…

Kokunu, çizemez olduğum gülüşünü,
Bilinçaltımdan yükselen sesini…
Yani seni düşleyeceğim.