Bir zamanlar adını ezberlemişti rüzgar

Bir zamanlar adını ezberlemişti rüzgâr,
Geceler seninle başlar, seninle biterdi.
Şimdi sessizliğe karıştı sesin,
Ne bir fısıltın var kulaklarımda,
Ne de adın, dudaklarımda bir dua gibi.

Gözlerin bir limandı bana,
Sığındığım, kaybolduğum, yeniden doğduğum…
Şimdi deniz çekildi, liman kurudu,
Gemi çoktan yol aldı,
Ve ben dönmemeyi öğrendim.

Hatıralar eskisi kadar acıtmıyor artık,
Şarkılar adını anmıyor,
Kelimeler seni yazmıyor,
Bıraktığın yaraları zaman sardı,
Şimdi ellerim, seni değil, kendini tutuyor.

Ne seni suçluyorum, ne kendimi,
Biten her şey gibi, biz de bittik,
Ve artık benim hiçbir şeyim değilsin,
Ne bir dost, ne bir düşman…
Sadece uzakta solmuş bir hatıra.