Bir Zamanlar Şiiri - Cuma Ali Çetin

İnsan öldüğünde yalan dünyada...
Boşa yaşamışım der bir zamanlar.
Ömür bitmez deyip ben o rüyada...
Sanıyordum vakit er bir zamanlar.

Gün olur ki dostum gül benzin solar !
Elin pişmanlıktan saçını yolar !
Ağzına, burnuna toprak, taş dolar...
Kaybolur gözünde fer bir zamanlar.

Ecel sebep olur tende morluğa !
Niye düştün söyle denir horluğa !
Sen imtihandasın biraz zorluğa...
Sabreyleyip göğüs ger bir zamanlar.

Kaçınılmaz buhran ömrünü bürür !
Demir alır gemi nereye yürür ?
Dökülür etlerin kemiğin çürür...
Doğrulamaz yerden ser bir zamanlar.

Güvendiğin dağlar boran ve sis der !
İnkâr ALLAH'ı bu nasıl his der !
Sekaratül mevtte imanın ister...
iblis denilen şo şer bir zamanlar.

Fark etmez meleğe yan veya üşü !
Bitirmek üzere kalkarsın düşü !
Gitme vakti gelir yoktur dönüşü...
Boşanır alnından ter bir zamanlar.

Kalıcı zevaller gelmeden cana...
Dinle bu şairi kulak ver bana.
Yığma malı, mülkü gar, garibana...
Fırsat elde iken ver bir zamanlar.

Cumali kavuşmak ne hoş o yar'e...
Son bulur gam, keder iyleşir yare.
Yarın tüm servetin bir metre kare...
O da nasip ise yer bir zamanlar.