Bir Zamanlar Şiiri - Funda Menekşe

Annesi yaşadıkça çocuk kalırmış insan,
Ben altı yaşında büyüktüm.
İki odalı dünyamda,
Harlı sobanın yanında üşürdüm.
Üstüme yıldızlardan yorgan serilirdi.
Anneme sarılır gibi uyurdum.
Ninem çorap örerdi; satması bana düşerdi.
Matematiği pazarda öğrendim ben.
Bir çorabın on yumurta ettiğini de,
On yumurtanın üç günde bittiğini de.
Ben altı yaşındaydım; büyüktüm.
Bazen kendime bile yüktüm.
Bir sabah çalındı kapı,
Ardındaki dağ gibi bir adamdı.
Yükümü istedi ninemden,
“Devlete karşı mı gelinir,” dedi ninem.
Bir çıkın tutuşturdu elime.
Anladım devletin kolları güçlüymüş,
Beni tek koluyla kaldırdı devlet denilen adam.
Ne dedi, nasıl etti bilmem.
Nineme el salladım giderken.
"Pazarın gününe dönerim ben."
Kaç pazar geçti üstünden,
Bir çorap kaç yumurta oldu artık bilmem.

Bir yatakhanede beyaz çarşaflı bir yatak,
Dediler, “Burada uyunacak.”
Soba bile yok yanına kıvrılacak.
Ağlasam devlet adam kızar diye düşündüm,
Koca yatağın içinde küçüldükçe küçüldüm.
Gözlerimi kapatsam köyümde uyanır mıyım,
Ninem bensiz ne yapar; düşündükçe üşüdüm.
O ilk akşamda tuttu ellerimden bir melek,
Sandım ki annem indi göklerden,
Meleğim gülümsedi; vurdu beni yürekten.
Gözlerinde uçuşan kelebekler vardı,
Sözlerinde billur ırmaklar...
Nefesi dolaştı yüzümde; sıcacıktı.
Onun yanında olursam,
Bir daha üşümem sandım,
O beni sevince, yalnız olmam...

Minik yüzümden sildi korkuları
Uykuya yürüdüm, okşadıkça saçlarımı.

Sınıf derlermiş adına, bir oda
Minder yok, sedir yok altımızda
Bir kuru tahta…
Tebeşir tozu uçuşur havada.
Almadı benim küçük aklım,
Ne yapılırdı ki bu odada?
Diğer çocuklar da benim gibi yalın ayak,
İlk defa utandırmadı beni,
Yamalı pantolonumun durumu.
Sıfıra vurulmuş saçlarım, bozuk fermuarlarım…
Aynı sınıfın içinde eşitti insan birbirine,
Hem yakın hem kilometrelerce ötede.

Okuma öğrenmeliymiş bu gariban,
Okumayana ekmek zormuş.
Cehalet insanı eriten bir kormuş.
Böyle konuştu devlet adam.
Bir kulağımdan girdi diğerinden çıktı sözler,
Ta ki meleğim, soğuk odaya girene,
“Ben çalışkan çocukları çok severim,” diyene kadar.
İşte o anda doldu gözler.
Çevirdim başımı, baktım diğer çocuklara,
Hepsi muhtaç bir yudum sevgiye, umuda.
Benim gibi… Yumuşacık bir dokunuşa…
İşte o gün söz verdim meleğime:
“Okuyacağım ben; büyük adam olunca
Evleneceğim seninle…”
Güldü, gülünce bahar getiren öğretmenim,
“Hele bir büyü de önce…”
Annesi yaşadıkça çocuk kalırmış insan,
Ben altı yaşında da büyüktüm.
Okudukça, yazdıkça, okuttukça…
Geldim bu yaşıma, daha da büyüdüm.
Ben devletin kollarında okumuş bir öksüzdüm.