Bir Zaman Vardı Şiiri - Leylâ Usta

Soyundum yâr aşkından üşümüyor ak tenim
Çırılçıplak bak ruhum sana “git” diyen benim
Kalbi mahzun, başı dik, sılaya düşen zenim
……Yutkunduğun sözlere dersin bir zaman vardı
…… Çöle dönen ömrüme cemre düşüren yârdı

Kalmadı ki metanet asiye düştü dilim
Güneşe özlem duyan filize benzer halim
Ey daldan gül yerine dikeni deren zalim
……Pişman bakan gözlere dersin bir zaman vardı
……Susuz kalan toprağı şefkatle saran kardı

Sinemin avlusunda büyüttüğüm kuşlara
Başımı yasladığım dost bildiğim taşlara
Yarın bahar diyerek kandırdığım kışlara
……Silinmeyen izlere, dersin bir zaman vardı
……Külünü savurdukça yeniden doğan nardı

Bir bulut gölgesinde rüzgâr büyüten âmâ
Savurduğun anılar çoktan dönüştü gama
Gözümden sakınırken özden sildiğim sima
……Bükülen tüm dizlere, dersin bir zaman vardı
……Büyüttüğü sevgiye benim yüreğim dardı