Bir Zaman Uzunluğunca

Bir zaman Uzunluğunca

Bekledi umutla,
Denkleştirip bir yer almayı,
Onu bir tarla bir de bahçe yapmayı,
İçini yeşertmeyi,
Güllerini, begonyalarını, lavantalarını dikmeyi
Onları rengârenk etmeyi…
Umut etti,
Çalışıp didinip
Bekledi, bekledi uzunca…

Ve geldi!
İşte o gündeydi!
Artık denkleşmiş,
Bir bahçe ve bir tarla almaya yetmişti!
Dahası aldığı yerler verimliydi!..
Heyecandan elleri titredi…

Önce sebze tohumlarını ekecekti,
Şehirdeyken nicedir özlemini çektiği,
Olgunlaşınca ailesine, misafirlere ikram edeceği…
Öyle de yaptı:
-Zihninde hünkâr beğendi-
Önce patlıcanları dikti
Dikti sonra salkım domatesleri, fasulyeleri, biberleri…
-Kocaman tarla!..-
Varana kadar patateslere, soğanlara...
Hormon neye yarar…
Ekerken susuzluğu geçti gitti…

Sıra evinin bahçesindeydi:
Beyaz karanfiller dikti,
Söyleyerek anlamını karısına:
Sevgi ve saygı dolu bir yaşam adına…
Kırmızı begonyalar dikti,
Ailesinin hayallerinin peşini bırakmaması adına…
Lavantalar dikti,
Eşsiz kokusunu duymak için
Yılın her sabahında…
Beyaz laleler dikti,
Torunlarının masumiyetini bahçesinde de yaşatmaya…
Mor menekşeler dikti,
Alçak gönüllülüğü hatırlatması için ailesine
Her bakışta…

Sarı karanfiller dikti,
Üzerse insanlar birer dal vermeye…
Pembe karanfiller dikti,
Çocuklarına şefkati ve hanımına sadakati
Hatırlatmaya kendisine…
Papatyalar dikti,
Yüce Allah’tan sıhhat dilemeye…
Beyaz güller dikti,
Umudun ve mutluluğun bir göstergesi olsun diye bahçesinde…

Bir an geldi ve fark etti ki
Nerede hayalindeki yavru pamuk kedisi, beyaz köpeği, horozu, tavuğu, ineği?
Ağaçları? Elma, kiraz, kayısı, dut, şeftali?..
Şükür... Sonunda tamamladı aynı hayalindeki gibi...

Baktı bir bahçesine, bir beslediği canlılara, bir de o yemyeşil tarlasına...
Hazırdı yaşamaya ağaçlarını içeren bahçesi, yavru pamuk kedisi, beyaz köpeği, horozu, tavuğu, ineği ve hazırdı olgunlaşmaya tarlası!
İçten içe ve içten dışa gülümsedi…
Bir canlı beslemek, bir bahçe renklendirmek ve bir tarla yeşertmek,
İnsanca emektar,
İnsanca yaratıcı,
İnsanca güzel,
Ama ne güzeldi!!

Kaldı orada uzunca…
Bir zaman uzunluğunca...

Sonra…
Çaylardan birer yudum ve gülücükler
Yetişmiş iki elma ağacının altında…

Ve gecelerden bir gece
Elleri ensesinde
Çimenlerinin üzerinde
Say sayabildiğin kadar
Gözleri yıldızlarda…
Dedi ki kendi kendine
Mümkünmüş şaşırmamak hem de hiç
Allah’ın insana olan sabrına
Kâinatı yaratırken ne kadar emektar olduğunun
İyice farkına varınca…

08:05-20.5.2009, 14:55-10.7.2024