Bir “Zaman” Masalı / Düş Ağacı

Kimine göre
Bulutlarda yürüyen bir annedir zaman
Kimine göre
Bir boşluktur aramızda duran...
Acaba hangisi?

-Hiç birisi, hiç birisi...

/Toz rengine boyanıp, gözyaşlarına bulandı ‘zaman...’
Bir düş masalı savuracak birazdan,
Duymak istiyorsanız, bayramlık elbiselerinizi
Giyip de gelin.../

Ben yoktum.
Ben hiç olmadım aslında...
Şu anda duyduğunuz da kendi sesiniz...

Siz ki, düşlerinizi
Çocukken, oyunlarda kestiniz
Ve can çekişirken onlar
Büyümeyi seçtiniz...
O ağacı da hiç seyretmediniz...

-Düşler hemen ölmezler...

Büyüdünüz...
Sonu olmayan yollar ararken
Yorulup, tökezlerken
Gözlerinize çarpıp da
Parçalanan düşlerinizdeydi aşk...
Sonsuzluk ondaydı...
Nasıl da ağlardı... Farketmediniz...
O ağacı yine seyretmediniz...

-Düşler kırılınca gülmezler...

Ben yokum!
Dedenizin seccadesinde
Ninenizin çemberinde
Büyüleyen renkleriyle 'oya'lanır zaman...
İp değil, renk değil, düşlerdir
İğneyle ince ince batırılan...
Benim olmadığımı
Bir tek onlar bilir ve
O ağaca su verir...

-Düşler ölseler de can’ı terketmezler...

Ve aşksız insanlar
Mezara ölü düşleriyle giderler...