Bir Yüzyıl Kadar Şiiri - Mehmet Yücedağ

Gecenin orta yerindeyim
Gözlerin gökyüzünden ışıldıyor
Yüzün ayın suretinden gülümsüyor
Sesin tanın kubbesinden fısıldıyor,
İşte o an yüksünmeden kalkıyorum
Biraz sonra doğacak gün, biliyorum

Ey kadınım!
Rüyalar gördüm bu gece, uyumadan
Soludum nefesini, sen yanımda olmadan
Ruhumdan damlattım gözyaşlarımı
Suretine, ama uyandırmadan

Yüzyıllar öncesine gittim sonra…
Tarihin en karanlık köşesindeydin
Ve bulduğumda seni, tektin.
“Nasıl buldun? ” diye sorma
Biliyorsun sen de, karanlıkta
Yıldızı bulmakta zorlanmaz insan

Araladığım sayfalarda yittin
Bulduğum anın hemen ardından.
Sonra uyudum, bir yüzyıl kadar
Nedense uyandım aniden, tam yüzyıl sonra
Ve bakındım etrafıma bir yüzyıl daha
Sonra aradım seni yıllarca, aynı yüzyılda

Fark ettim ansızın, yoktun sen yeni yüzyılımda
Oysa bıraktığımda seni yatağımda
Yüzyıllık uykuma dalarken biliyordum zira
Vardın sen, hem sağımda hem solumda

Sordum en nihayetinde Tanrı'ya
Veren misin, alan mısın kadını mı?
Ve sustum bir yüzyıl daha
Cevap bekledim karşıdan, usanmadan…
Duyurabildiğimden emindim sesimi
Bundan harcadım ben, son yüzyılımı

Tam varmışken son yüzyılımın sonuna
Tanrı konuştu bu sabah,
Yüzyıllık özlemimin son deminden…
“Ben değil, sen yarattın kadınını” dedi
Biraz üzgün, ürkek ve isteksizce.
Sonra “sen yitirdin” dedi, kadınını
Ona, bir yüzyıl kadar sevildiğini söylemeyince.

“Suç yükleme Tanrı dediğine” dedi, en sonunda
Zira Tanrındır seni öldüren, son yüzyılında