Bir Yusuf Masalı Şiiri - Yusuf Akyüz

Hal bilmezi sevene “kalb-i nâlan” demişler,
Cefâkâr, bîvefâ’ya “nazlı cânan” demişler.

Sevda demiş çekenler bu çilenin adına,
Yüreğin sızısına “aşk’a bürhân” demişler.

Yudum yudum içmişler hasretin kadehinden,
O baldıran zehrine “bâde-i cân” demişler.

Gözler uykuya hasret, yürekler se bî huzur,
Bir vuslat hayâline “kutlu zaman” demişler.

Dil vurgunu yemişler kalbin tam ortasından,
Sitemkâr olmamışlar sabr’a “liman” demişler.
Bir selamı gelirse yahut da bir sitemi,
Hatırlanmak o katta “düğün, seyran” demişler.

Mâşuk’a naz yaraşır, işve yaraşır yâr’e,
Âşık’a sabır gerek “budur ferman” demişler.

Yorgun düşmüş yûsuf’un özlemle çarpan kalbi,
Aşk’la yorulan kalbe “vuslat, derman” demişler.

Eğer visal olmadan duruverirse kalbin,
Karşılarlar cennette “hûri, gılman” demişler.

Yûsuf “dünyâ ve ukbâ’da arzum; züleyhâ” demiş,
“O’nu sana lütfetsin yüce mevlân” demişler.

Nâlan: inleyici, inleyen.
İşve: güzelin gönül fetheden, gönül aldatan eda’sı.