Bir Yudum Sevgi Şiiri - Derin Akkurt

Sizden başladım direnmeye.
Sadece gemileri mi?
Limanları da yaktım!
Ağırlığım sizden aldığım güç kadardı.
Diledim...
Diledikçe direndim…

O görmezden geldiğiniz kız çocuğu;
bakın hala sizi savunuyor.
Halbuki kırmızı balonlarımı
bir santim bile havalandıramadınız.

Hayatın acemisi bu çağın da yabancısı…
İhtiyacım olduğu zamanlarda
hep yanlış tarafta durdunuz.
Beklemekten har oldum...
Beklemekten kül oldum...
Beklediğime de değseydi bari.
Bir şarta bağlı olarak sevmeniz,
her kalkış düdüğünün
benim için çalması demekti.
Beklenen değil de uğurlanan bir çocuktum...

Nasıl ufacık bir dokunuş
insanın tüm hayatını değiştirebiliyorsa,
kıymık kadar bir sözün etkisi de
yerle bir etmeye yetiyor.
Ömrünüzde bir defa olsun
benim penceremden bakın istedim.
Bir yudum sevgi dedim,
ve size rağmen koşulsuz sevdim.
İnandıkça direncimi kıran,
ve kırık yanlarıma denk düşen
ne yazık ki sizdiniz.

Sevmek, teraziyi dengede tutmakmış.
Ben bunu başaramadım.
Ya kömür karası ya da pamuk beyazı…
Sözün kısası, ortası hiç olmadı bende.
Övgünüze kavuşmak gibi
bir çabam olsaydı,
sığınabileceğim bir yurt,
yalnızlığıma bir barınak aramazdım.
Toprağa kurban olayım!
Kalbim çürümeyen cesetlerle dolu.
Sezmekle bilmek arasında,
sürekli bir güvensizlik hissi.
Susmak bilmeyen o bilindik sesi,
bir mezar taşına işliyormuş insan.

Güven kırıklığından başka bir getiriniz olmadı.
Ne sırdaş olabildik ne de yol arkadaşı kalabildik.
Yıllar bir yaradan kabuk misali dökülüyor şimdi.
Halbuki aynı kumaştan topu topu bir avuç insan.
Yitip giden, zamanla kendini
bulunmaz hint kumaşı zanneden.
Bir avuç insan...