Bir Yudum Sevgi Şiiri - Haluk Özdeniz

Özlemleri içerisindeyim, unutamadığım,
O yılların.
Üç, beş çocuk bir topun peşinde,
Kuralların olmadığı, hesapların yapılmadığı,
Menfaatin anlamını dahi bilmediğimiz,
Sevgi dolu yüreklerimizle koştuğumuz,
O günlerin.
Bir şişe gazozu hep birlikte paylaşırdık,
Üç, beş çocuk biz o yıllarda.
Yuvalarımızda her akşam sofrası
Heyecan dolu, bir başka güzeldi,
Yine o yıllarda…
Ya nur yüzlü yaşlılarımızın nasihatları, masalları.
Halâ kulaklarımda çınlıyor anneannemin sesi.
Tarifi olmayan duygular içerisinde,
Erkenden uykuya dalardık,
Bayram öncesi gecelerde.
Başucumuzda yeni giyeceklerimiz,
Koynumuzda yeni ayakkabılarımız.
Ah o unutamadığım bayramlarımız.
Çok uzun yıllar geçti, o yıllardan bu güne.
Artık kırklı yaşlardayım, tıpkı bir ruya gibi.
O günler ve üç, beş çocuk çok uzaklarda kaldı.
Oysa ki güneş yine aynı doğuyor,
Sıcacık ve parlak.
Kuşlar yine cıvıl, cıvıl. çiçekler rengarenk.
Eski bir tablo gibi, biraz solmuş.
Fakat her şey aynı gibi.
O halde o heyecan dolu,
Pırıl, pırıl parlayan gözler nerede?
Nerede o tertemiz üç, beş çocuk?
Ya biz? Ne oldu bize neredeyiz?
Biz o yıllardaki dinlediğimiz masallara
Sahip çıkamadık, ihanet ettik.
Tıpkı yağmurdan sonra gökkuşağının,
Renklerini bir süre sonra
Bizden esirgediği gibi,
Biz birbirimizden sevgiyi,
Sadece bir yudum sevgiyi esirgedik.
Ve o yıllarda üç, beş çocuk kaybolduk …

20 Eylül 2009