Bir Yudum Kahve Şiiri - Raziye Aktaş

bugün kendimi nostaljiye atasım var.
bir yandan zeki müren çalarkan diğer yandan cızırdayan pikabıma bakıp öylece dalasım var sonsuzluğa..
geçmişten geliyordum. adını sanını bir türlü hatırlayamadığım insanların arasından.
fincanda içilmek için bekleyen kahvemin kokusuna kayarken burnum. bir kahve nasıl olur da böylesine özlem kokardı?
çocuktum; anadan doğma bir bebeğim vardı, bir de beyaz bir ayım. çocukluğuma dair sahip olduğum iki oyuncağım geldi gözümün önüne..
tüyleri yer yer sararmış ayımın sobanın karşısında yanarken canının acıdığı hissi içimi acıtmıştı o yaşta.
çıplak bebeğimin sele kapılıp bir daha geri dönmeyişini anımsadım sonra.
üşümüş müydü, ciğerlerine su dolduğunda neler yaşamıştı acaba? saçmalıyordum..
kalemimi bırakmaya karar verdim. kahvemde bitmek üzere zaten..beynimin bana yaşattığı bu ufak nostaljik dalgalanmayı bir kenara bırakıp kahvemin son yudumunu da içtim. al işte bu nasıl bir özlem kokusu. geri mi başa saracağım şimdi? içmicem bir daha kahve falan işim gücüm var benim

kahvesever dostlarım' a..