Bir Yolculuk Sancısı Şiiri - Tolga Ergil

Otobüsün sessizliğinde, en az,kafamı yasladığım cama bulaşan kafamın kiri kadar kirliydi dokunduklarım.
Dokunanların parmak izi ise hiç silinmiyordu hayatımdan. Yumuşak bir koltuk kadar naifti dokunduğum kalpler
, öyle ya nasırlı, acı tutmaktan kaskatı kesilmiş ellerim incitip, parçalıyordu naif kalpleri.
Belki hayat bu kadar sert vurmasaydı, bende bu kadar sert tutmak zorunda kalmazdım.
Zaman ne gösterir bilinmez ama, bu parmak izleri varya, silinmez arkadaş, silinmez..