Bir Yolculuk Hikayesi Şiiri - Cafer Yılmaz

Giderken...
-her zamanki gidişler gibi-
yüzümün güldüğü
içimin kan ağladığı gidişler...
güldüm
ama ağlamadı içim giderken
bu sefer...

soğuk bir kış gecesinde
hamam gibi sıcak otobüs,
tıklım tıklım.
Piştim sıcaktan,
Pişmeye başladığımı hissettiğim zamanlar...

O, konuşmadığım günler geldi aklıma.
Hani hep beni suçlardın suskunluğumla.
Suskundum.
Ama beynimin, yüreğimin
Gözlerimin dili çözülmüştü suskunluğumda.
Sen nerden bilecektinki?
Duyamazdınki sesleri.
Konuştukları, konuştuklarımızdı geçen gün.
Dilimin beynimin
ve de gözümün.
Anlayamadığın bir girdaba girdin.
Ben oradan çoktan çıktım,
Belki çıkarsın sen de bir gün.

Mutluydum giderken.
Belki kafan karışmıştı
Belki korkmuştun.
Ama mutluydum
Umutluydum...
Aslında korkularımız,
Umutsuzluklarımızmış...

Soğuk bir kış gecesinde
Hamam gibi sıcak otobüs.
Herkes uyuyor,
Bir ben uyuyamadım düşünmekten,
bir arkadaki ihtiyar.
Uyutmadık birbirimizi
Ta ki gelene kadar.

“ aslında her şey yazıldığı gibi değil.
Ve aslında her şey yaşanıldığı gibi değil.”
Onayladı ihtiyar...
Kılığından belikli köylü,
Ve belli ki hiç okumamış okulda.
Ama hayatı okumuş 67 yılda...
“ insanların ağız diline her zaman inanma! ”
“dilin kemiği yok evlat! ”
“ gözler var ya, gözler....”
bir iç çektim,
bir iç çekti...
“ gözler var ya, gözler...”
“ 67 ciltlik hayat ansiklopedim var benim.” dedi.
Düşündüm ki benim 31 cilt.
“ dil kulağı yanıltır ama,
göz gözü yanıltmaz evlat! ”
“keşke! ” dedi
“ölümün soluğunu hissettiği dönemler kadar
gençliğinde de cesur olsa ya insanlar! ”

insanlar...
insanlar...
“ öyle “ dedim.
“ haklısın” dedim.
Güldü ihtiyar.
“ 31. cilttesin daha oğlum,
okuman gereken bir o kadar daha var...”

soğuk bir kış gecesi
Bolu’da kapanmıştı yollar kardan.
Bilecik-Eskişehir yönüne saptı otobüs.
Yol uzamıştı,
Yolculuk uzamıştı.
Daracık yılan gibi kıvrılan yollar,
Tepemize inecek gibi duran dağlar.
“ burada da kar var! ..”
yok yere yol uzamıştı
sinirlerim kızışmıştı.
Öyle ya,
Herkes daha geç varacaktı
İşine, eşine, sevdiklerine...
Sırası mıydı uzatmanın yolu...

67’lik ihtiyar o kadar rahattı ki
güldü sadece panik halime.
Eğildi kulağıma usuldan,
“ evlat! ” dedi.
“ peşinde olma kestirme mutlulukların.
Asıl mutluluklar sonundadır
Uzun ve zorlu yolların...”
Birden sen geldin aklıma...
Haklıydı ihtiyar...

Buz gibi bir kış
Hamam gibi sıcak otobüs.
Mutluydum ama giderken.
Ve umutluydum...
32. ciltten.
33’ten,
34’ten...
kalan hepsinden...

21-03-2000