Bir Yolculuk Daha Bitti Şiiri - Özlem Akşit

Atardamarlarından boşaltırken hayatı
Uzaklardan,
Hükümsüz bir ölü komutan kelimeler
Yüklerdin,
Sandıklara kilitlediğin dost satırlara
Uzaklardan
Çok uzaklardan umut beklerdin
Düşsün diye kanayan her bir yanına
Başı dik
Onuru incinmemiş kelimelerin
Sahipsiz ölü kıyıların aşığı adam…
Doymazdı
İkarus’u bile eriten
Zinciri çözülmemiş kavi fikirlerin
Merhametten yana bakir
Merhametsiz…
Demokles’in kılıcı sözlerin
Bölmeye ve çarpmaya
Zaten çarpa çarpa bin parçaya ayrılmış insanları…
Soluksuz geçerken turnikelerinden satırların
Seni okurdum.
Altını çizdiğin her bir senli satırda
Geçmişe vurulurdu olup bitene dair ne varsa
Yargıcı,
Yadsıyıp da kopamadığın tüm duyguların
Gölgelerin karanlık örtüsüne değen parmakların.
Çarpardı alnına rengi atmış sevdalar
Soluk iplikle uzandığın… adını koyamadığın.
Hangi yola saptınsa çıkmaz karanlık
Büklüm büklüm eğirdiğin hayatın
Harap şimdi kendine okuduğun o hükümsüz çocuksu masalların
Gözün aydın.
Rüzgâr değdi ellerine
Yol aldın.
Yine adresi belirsiz bir yöne
Tabelasız …dipsiz …
Sana eşlik eden sensizliğe
Ve yine
Gururunun tadı bulaştı büyük bir dinginliğe
Umut yeşili, gök mavisinden
Puslu, gün batımı sonrası bir griliğe…
Minyatür sevinçlerden ebruli renk ahenk bir hüzne
Yine yolcusuz yine yolsuz yine biteviye
Pusuya yatıp yeni bir ölümü beklemeye …