Bir Yolculuğa Çıktım Şiiri - Ufuk Çoban

Alacakaranlıkta aldım bohçamı çıktım bir yolculuğa,
Amaçsızca yolumu bilmeden koyulmuştum yola.
Havada karanlık gözükmez ki, ne var ucunda?
Zaten farketmezdi amaç olmadıktan sonra.

Yanımda ne var ki diye düşündüm bir an.
Bir somun ekmek, su ve tuz, o da bir tutam,
Amaçsız birine çok bile düşünürsen hiç yoktan,
Götürür gidebildiği yere kadar yalnızlığımı aklımdan.

Gördüm kurumaya yüz tutmuş ağaçları,
Değiştirmek isterken birinin aklını ve şansımı.
Onlara dayamaya bile korkarken sırtımı,
Nasıl destek olurlardı, düzeltirlerdi kaderimi?

Akan sular gördüm deliler gibi durmadan.
Yarışmaya kalktım, gücüm yetmedi yoruldum,
Ben de kapılsam dedim bu başıboşluğa,
Gönlüm elvermedi ki buna, sonunda tekrar koyuldum yola.

Kuşları dinledim yolda yerken kuru ekmeği.
Hepsi farklı birşey söyledi dinlerlerken düşüncelerimi.
Ben aklımdan, onlar benden özgür gülümserken,
Anlar oldular acının nereden nasıl geldiğini.

Bir ceylanın peşine takıldım gücüm yettiğince,
Yuvasına gelmiştik nefes nefese kaldığımda.
Minik gözler gördüm bir sevginin altında,
Bakarlerken bana, tazelediler sıcak yaramı da.

Bir gölü dolaştım hiç yorulmadan soğuktan yılmadan.
Konuştum balıklarla meraklı gözlere aldırmadan.
Yapabilsem gider onlarla yaşardım hiç düşünmeden,
Yüzerdim geri tepen çabanın verdiği acıyı bilmeden.

Bir arı eşlik etti bana suyumu içerken.
Demek sen de teksin dedim merakla içimden.
Meraktan gelmiş, tekliğin nasıl olduğunu öğrenmek için,
Dayanamadı kalmadı yanımda, binlercesi beraberken.

Yolun sonunda birine rastladım nuryüzlü,
Dinledi derdimi hiç kesmeden sözümü.
Dermanı haktadır kolay değildir değiştirmek özünü,
Bunu kalbin derinlikleri halleder, önemli değildir büyüklüğü.

Ne dediğini ben anlamadım ama inşallah anlar birisi,
Anlar da vurmaz yerden yere sevdiğini,
Daha hala uzun bir yol var gidilmesi gereken önümde,
Umarım aynı şeyler doldurmaz ellerimi, ekmek birini, su diğerini.

1999