Bir Yol Ver Geleyim Şiiri - Zuhal Gedik

Mahyalarının ışığıyla kamaşmış gözlerim
nazlı minarelerinin ucuna takılmış
dua eder göklerinde düşlerim..
Bilmediğim bir sırdır
çeker sana doğru sıklığını nefeslerimin..

İstanbul…
Rıhtımlarına su olup vuramadığım
Sokaklarına yol olup tutunmadığım şehir..

Billur rayihası kalmış
parmaklarımın ucunda
bahçelerinde açan yaseminlerin.
Edalı bir gülün rüzgarda salınışıymış
mavi şakkıyla yanışı denizinin..

İstanbul…
Mihrabında secdeye varamadığım
Baharına toprak olamadığım şehir..

Unutmuşum laleden bağrında
izini, üşüyen ellerimin.
Mesafelerin ardında yanmışım
taşıyamamışım ağırlığını hasretinin…

İstanbul…
Topraklarında doğamadığım
Yıldızlarının altında uyuyamadığım şehir..

Şiirlerden tek tek ümitle toplamışım
sıcaklığını isminin.
Hem ağlamışım hem söylemişim
adını taşıyan kelimelerde türkülerinin..

İstanbul..
Suyunda yüzümün çizgilerini göremediğim
düşlerimde suretini çizemediğim şehir..

Ruhumun firuze odalarında saklamışım
ışıltısını ayazlı gecelerinin..
Uykusuzluğumu bir lahzada yakmışım
vehminde gözlerinin gölgesinin…

İstanbul…
Ellerimi uzatsam da, ellerlini tutamadığım
Rüzgar olup sessem de, varamadığım şehir.

Bir damla mürekkepte bırakmışım
ebrusunu caddelerinde açan güllerin..
Yüreğime ilmek ilmek kazımışım
doğuşunu peygamberden müjdeli hikayenin.

İstanbul..
Derin bir inleyiştir içimde
böyle sessiz duruşun..
Adın ve uzaklığın..
Bedenime saplanan iki acılı kurşun…
İ
İstanbul,
bir kaderin adıydı
beni böyle kokundan ayrı koyuşun..

Bir yol ver geleyim…
martılarının beyazında sana şiirler söyleyeyim…
Bu aşk ki, titrer durur içimde
bu bahar…
Bir yol ver geleyim..
Başımı göğsüne koyup gözyaşı dökeyim.