Bir Yol Hikayesi Şiiri - Oya Erzurumlu

Bir yol hikayesi

elin de valizi son otobüsü bekliyordu, otogar veda'laşanlarla doluydu, kimi asker uğurluyordu, belki son görüşümdür diye sımsıkı sarılıyordu anası, eli kınalı yavrusuna, omuzunda özenle işlediği kırmızı ay yıldızlı örtüsünü de düzelterek. Kimisi eşini, kimisi sevgilisini uğurluyordu hepsinin yüzünde buruk bir gülümsemeydi ayrılık. Tek başına sırtını duvar' a yaslamış veda'sız bekliyordu etrafını izleyerek. Hangisi zordu? Birileriyle sarılıp vedalaşmak mı? Yoksa veda'sız otobüse binip gitmek mi? Bilemedi. İşte, otobüs geldi sıra buluşanlara gelmişti artık otobüsten inen bir çok insan kavuşmuştu sağ salim, ne mutlu bir gülümsemeydi dudaklarındaki. Valizini verdi görevliye sessizce oturdu koltuğuna, bir süre sonra Otobüs hareket etti çok da dolmamıştı "böylesi daha iyi" diye geçirdi içinden. Kafasını cam' a dayadı kulağında güzel bir müzik yol aldı meçhule... Yol almak yol da kalmaktan iyi idi onun için.....