Bir Yol Ezgisi Şiiri - Bahaettin Karakoç

Gemlikten İznik’e doğru uçkun giderken
Zeytin ağaçlarından başka ağaç görmedim ben
Gökyüzü, Marmara ve zeytin yaprakları
Aynı renkle boyamıştır gen toprakları
Kum tükenir, su tükenir zeytin tükenmez
Bu öyle bir uygarlık ki bayrağı inmez
İncirle koşa anılmış adı Rab katında
Kibir yok, küsme yok kadim saltanatında
Meyvesi de odunu da hep işe yarar
Zeytin var sofralıktır, zeytin var yağ çıkar
Guguk kuşları, üveyikler ve turnalar
Doğal donlarıyla araziye uymuşlar
Bu denizde arabamız sanki bir kayık
Süreç esrik, sürat deli, kalbimse ayık
Aşkın tatili olmaz takvimiyse tek cüz
Rabbim her mekânda seninledir gönlümüz
Menzil değişir sen bizi zeytinsiz koyma
Vatansız, bayraksız, ezansız, dinsiz koyma!