Bir Yoksul Hali Şiiri - Adnan Deniz

Yaşı ya kırk var, ya da yoktu ama bakıldığında
Çok fazla gösteriyordu. Yokluğun ve hayatın vurduğu darbeler onu sanki bu hale getirmişti.
Sağına soluna bakındı, ne yapacağını bilmez bir halde yürümeye devam etti.
Evdeki çocuklarını düşündü. Çarşamba pazarında topladığı atık domatesleri pişirip önlerine koymuştu. Nede çok sevinmişti garibanlar diye derin bir iç çekerken, gözlerinden bir damla yaşın akarak süzüldüğünü görmek mümkündü.
Hava gittikçe soğuyor, üstündeki ince ve bir o kadarda eski ceketini adeta sırtına yapıştırmaya uğraşırken, ağzından çıkan buharla da ellerini ısıtmaya çalışıyordu.
Cuma pazarına doğru yürüdü. Ellerini ceplerine soktu. Tam üç lirası vardı. Akşama ekmek almak lazım diyerek elindeki parayı cebine yeniden bıraktı. Her pazarcının bir köşeye yığdığı atıklara yöneldi. Marul, turp, domates ne varsa iyilerini seçmeye çalıştı önce. Biri bir şey derler mi korkusunun ağır bastığı bir ruh haliyle topladıklarını torbasına dolduruyordu.
Torbasını omuzuna alıp yola koyulduğunda
Aklına genç kızlığı, güzelliği geldi. Ne kadar çok evlenmek isteyen vardı hâlbuki. Kocasının hayırsız çıkışına mı yansın, üç çocukla kendisini terk ettiğinde mi, yoksa açlık ve yoksulluğa mı yansındı şimdi!
Hiç bir şeye yanmaya gerek yoktu. Çünkü her gün hayatın gerçekleriyle yanıyordu ya yetmez miydi?
Sonra okuduğu okullar, ardından yardımlaşma, ahlak, iyilikseverlik kavramları geldi aklına. Sahi neredeydi bu kavramların sahipleri, her şeye ahkâm kesen, her şeyine karışanlar sahi neredeydi? Acaba yokluğuna da karışırlar mıydı? Keşke diyerek iç çekerek evine doğru gitti kadın.