Bir Yokmuş, Bir Varmış Şiiri - Mustafa Çay

Bir yokmuş, bir varmış...
...
Kırıldığında anladım, bir kalbim varmış ve oradaymış...
Meğer kalp, bambaşka şeyler de yaparmış...
Bildiğin tüm yollar, bilinmeze çıkarken,
Kalp kırılır ve ses bile çıkarmazmış.
...
Göz yaşım kuruyunca anladım, erkekler de ağlarmış...
Kirpikleri sızlar mı bir insanın? Sızlarmış...
Duvarlar, perdeler, aynalar konuşur da,
Dil firar eder, dudak susarmış.
...
Yorulduğumda anladım, gücü tükenirmiş bazen insanın...
Çökermiş dağ gibi omuzlar, sönermiş ışığı gözlerin...
Son bir umut kırıntısı ararken çekmecede,
Aynadan bakan gözler sana, “Ben varım”, diye fısıldarmış...
...
Bir yokmuş, bir varmış...