Bir Yiğit Kanıyor Şiiri - Bünyamin Efe

Şu tepelerde
Sol yanına yaslanmış yiğit
Gün vurmuş yanık yüzünde son bir mavra
Gözleri gurbet siyahı, uçları sivri bakar
Yiğit cesurlaştıkça kadınlar ağlar
Ağladıkça kadınlar daha da cesurlaşır kavga

Şehirde
Çıkılan her kadın kapısında
Bir hikâye yatıyor.
Susuz ve kurak çukurlar gibi hayat
Toprağa değil, üzerindeki betona
Bir yiğit kanıyor

Eski kadınlar
Başlarını bir davaya koyar gibi erlerinin yoluna koyar
Bağırları taş, bastıkları ateş
Usulca fısıldadıkları yardır gerisi kardaş yahut ata
Sevdasını vuranlar açığa
Kazma vurdurur koca dağa
Hangisi şafakta yere düşecek
Hangi haber yıldırım gibi ocağına düşecek
Görmeyeceksin ey kadın
Keklik gibi dolaş yaylanda, elindeki kınayı yenile
Nasılsa bir gün şehirlerde köyüne düşecek.

Şehirde
Dans eden her kadının ayaklarında
Asılı;
Ölü bir ozanın sazı,
Şiirlerden koparılmış ışıklar altında
Bir yiğit kanıyor.
Ay yere mi düşüyor ne, bakışların iyice
Mendili gül oyalı kadın
Gül ürpertili teninde
Bir yiğidin gözyaşını yakmışlar derince
Küllerinden ateş çaldıkları ocağına şimdi hangi yıldız düşüyor

Şehirde
Ocaksız yanan evlerin duvarlarında
Matemin kantatları büyümüş.
Bağ bozumu dudaklara değen her kırmızının içinde
Bir yiğit kanıyor