Bir Yığın Anı Hatırlanmak İçin Karanlığı ...

Birden bire ay çıkıyor.
Sokak.
Bu ölü ışığın parıltısıyla
Bütün yanıyla doğruluyormuş gibi oluyor.
Bir ağacın tepesi
Yüksek tuğla bacalarının arasında
Simsiyah görünüyor.
Çok uzakta bir bahçenin içinde
İki köpek bir arada
Havlıyor.
Gece sessiz.
Hareketsiz duruyor.
Duyulmayan bir rüzgârla
Ağaçların tepeleri ürperiyor
Ağaçların tepelerine bakıyor.
Yapraksız ağaçların kara dallarına.
Bir gece kuşu uçarken dalı eğiyor.
Karanlık dalların altındaki
Ve bu bir anda oluyor.
Beyaz bir yol tarlaların arasından kırlara doğru
Göz alabildiğince uzayıp gidiyor.
Zaman ve uzay içinde.
Belirli bir noktada.
Sürekli kaybetme düşüncesiyle
Duyguları körelmiş.
Durağan ve korku verici siyahlıkta.
Bilmiyor.
Hiçbir şey bilmiyor.
Daha çok acı çektiğini düşündüğünde
Kendini üzüntüden dışarıda buluyor.
Mutsuzluğu yeniden başlıyor.
O bitmemiş uzaklıklar -uzaklaşmalar-
Istırabın derinliğine
Bir sığınağa girer gibi indiğini
Hissediyor.
Acıyı sessizce karşılayan yüreği
Yalnızlıkla vahşileşen insanların inancıyla
Hayatındaki bütün hareketlerin alnına yazıldığını
Harekete geçmek için tek bir an olduğunu
Karmakarışık şekilde düşünüyor.
Ve
Bu anı -gerçekten-yakalamak istiyor
-yoksa bu an geçip gider bir daha da geri dönmez-
…
Şömineye dayanarak parmaklarıyla gözlerini kapıyor
Daldığı gecenin içinden rengârenk çizgilerin
Geçtiğini görüyor
Dışarıda yağmur başlıyor.
Ve hızını iyice artırıyor.
Aralık pencerenin kenarından küpeşteye yayılıp
Zemine damlıyor.
Şıp-tıp Şıp-tıp Şıp-tıp Şıp-tıp Şıp-tıp …
Ürperiyor.
Elleri arkasında.
Gözleri yerde.
Önce bir yana
Sonra öbür yana yürüyor.
Derinden bir şeyler mırıldanıyor.
Birkaç dakikadan beri kendinde olmadığını
Yavaş yavaş bir şeyden kurtulduğunu hissediyor.
Sanki hafızasında birdenbire bin hatıra siliniyor.
Başka bir insan oluyor.
Rüyaya benzer hayaller kurarak uykuya dalıyor.
Tıpkı dingin sular gibi sessizce.
Dupduru ve derinden akarak.
Beyazdaki beyazlık oluyor.