Bir Yemindi Uğrundaki Şiiri - Yiğit Afşin

bahar mıydı kanayan?

Bahardı, akşamdı.
Bir zamanıydı soğuk merhabanın;
Yalandı, yalancısıydı.
Kanayan bakışlarımdaydı son masalın…

Kaim derdi ki son karanlığıydı baharın,
Kim derdi ki gözlerin sıradan!
Ondan sonrası…
Boş yanım yokluğundaydı.
Depreşen yüreğimin bir yanı silme şaşkındı.
Tepeden tırnağa kızıl öfkelerdeydi aklım.
Yalandı! ..
Dilime çöreklenen umursamazlığında,
Solgun akşamıydı yalanın.
Say ki sahteliğe doymamış aç bir gülüş;
Say ki oyuna göz kırpan;
Çocukluk telaşındaydı aklın…

Sabah solgun.
Bende başlayıp bende bitti benler.
Kapkaraya sağılmış yorgun zanın,
Doludizgin dehşetin resmini göstermede gözler.
Kokusunu salmada gecemsi eskiler.
Koca bir dört yıla bölündü yeniler…
Aynısı, hep aynısı dört yıl sonra ki eskiler.
Gölgeler…
Işıldaklığa çalan, ufacık, koyu.
Yeniler aynı eskileri yaşamış,
Eskiler aynı yenilerde.
Değil işte! Değil!
Keçeleşmiş senin yüreğin,
Gülünçleşmiş, yüksüzleşmiş.

Ne hikmet bu!
Bu ne onca saydığım meziyet!
Ben miyim rota,
Ben miyim batık gemi.
Bu tesadüf tomarı,
Bu yoğurulan hiçlik,
Bu yürek özünü bilmedi değil!
Yeni doğmadı uyutan güneş.
Değil işte! Değil!
Körükörüne gülünçlük gülüyor değil!

Son bu!
Tümden kopmuş, ayan beyan.
Sefil ihtirasların sonu.
Sızlamada kalemin ucu, yoklamada.
Selameti yutmuş sabır,
Yutmuş da sindirmekte kolayına.
Yıkıl! Yıkıl kırılası kalem.
Dövün…çırpınası yürek.
Yumruklanası zamandır bu zaman.
Bilmediğin işlemediğin günaha,
Sanmanın suçuna, hesabına hazır ol!
Gör işte…gör! ..
Kışa merdiven dayamış uzun yol…
Yol uzun yol, yol karanlık,
Adımla bir bir,
Sen sana yoldaş ol…

Arıkladım düşleri beynimden.
Biçtim son hasatı, harmanladım.
Yaşadım…
Bir göz açımında yaşadım ben!
Sonrası gelen anların telaşı,
Askıda kalan sadece sen.

Ve lakin;
Yemin var, bir yemin!
Ben beni,
Ben kendimi koyduğum,
Ölüme eş!
Say ki dört bir yandan keşmekeş.
Kopası dilin ucunda dillenen,
Ezile büzüle değildi dökülen.
Sereserpe; terdökmecesine,
Sımsıkı; sulusepkende,
Alabildiğine fışkıran düşüncelerimden;
Yemin var…bir yemin!

Gözlerin…Yeşil buzlara kesilmiş.
Susmuş bahara.
Toy tuzaklara yatmış sessizliğin.
Taş sindirmiş yüreğin bunca yıl, taş…
İzbe uykularda kalmış,
Silinmemiş, ipliklenmiş, püsküllenmiş gönülsüzlükten.
Kendin misin sen? Kendinde misin?
Yürek misin, yalan mısın?
Açlığa doymayan sahtekarlıkta mısın?

Allı pullusun sen.
İşte öylecesine ürpertisin.
Sürüklercesine çocuk hevesinde,
Hey hey lerde senin yüreğin.
Sen necisin,
Kendin misin sen, kendinde misin?
Sen…sen var ya sen,
Yeşilin en gizlisinde oynaşan,
Şüphesiz ki;
Öylecesine ürpertisin…

Gece,
Bir tek gece kendi dilinde.
Hüsran yağdırmada sulu sepkende.
Bedelin ki senin, hamal yükü soluk,
Adın ki, avuç doldurmaz tokluk.
Neyine senin bahane…neyine?
Körkütük aşktan sarhoşluktan sanane?
Düşlerde…görülmemiş düşlerde…
Kör heveslerde senin aklın,
Uzadıkça bitmez yokuşların inişinde.

Söz benimkisi.
Bilinemez görülemez döğüş.
Ne var ki senin yüreğin,
Bir ceviz kabuğunda küçülmüş,
Görülmemiş düşlere dürülmüş.
Vaktidir!
Kop yüreğim …kop!
Karanlıkların en koyusuna kop.
Vaktidir, yetiştir naranı körpe susuşlara,
Olabildiğince savur palavraları,
Uçur…uçur ki,
Bir daha ki kalmasın vakit ziyanda!

Avucumda dikenli gül kıpırdanmakta.
Kankırmızısı terliyor avuçlarımda.
Kansız ki;
Kanayan bakışların yaltaklığında.
Kansız ki;
Bile bile hesapsız korkularda.
Aldattım…
Aldattım diyerekten…
Aldattım sanma bir kuru madrabazlıkta!
Canın ki senin kuş kanadı,
Yüreğin ki kendi kuyusunda.

Sen!
Sen eskilerde kal.
Parçalanmazlıkta, hiçliğinde,
Çocukluk telaşında kal sen.
Yalan ol!
Farkında olmadığın bahanesiz bahanenin,
Adını koyamadığın büyümeyen yanlarına,
Padişah ol sen!

Çıkıveriyor işte.
Böylesine zalım,
Böylesine beter titremelere kaçmış,
Baskın tellal bağırtısı,
Bende çıkıveriyor işte…
Bende kalan kendi kendine,
Bende doymuş, doymamış,
Zenginken yoksula çalan düşler,
Benden çıkıveriyor…
Yenilmezliklere koşan düşler…
Sadece düşler…

Bahardı, akşamdı.
Bir zamanıydı soğuk merhabanın.
Yalandı,yalancısıydı,
Kanayan bakışlarındaydı son masalın! ..