Bir Yazıyı Öldürmek Şiiri - Birkan Akdoğan

Uzun zamandır, uzun bir zamanın düşünü kurarken yitip gitmiş zaman, uzun uzadıya düşünürken düşümü. Düşlerim düşük yaptı. Çok kan kaybettim ve evlatlarını kaybeden bir ananın hasreti var ciğerlerimde, hücrelerime.

Dilime yapışan artık, çok geç ‘di. Artık, olmayan şimdiki zaman. Evini arayan kayıp bir çocuk gibi, çocukluğumu ararken ruhumda, kayboldum. Üşüyorum. Tenim yırtık pırtık, eski ve kullanıma uygun değil. Tıpkı eski küfürler gibi.

Oysa korkuluk gibi dikilmiştim yüreğimin ortasına, kalbimi didiklemesin diye aç aşklar. Farkına varamadım korkuluktan korkarmış korkak yüreğim. Kaçtım ve lime lime oldum, şuh kahkahaların parıltılı gölgesinde. Yüzümde beliren, belirsizlik ifadesi bes belli beni ele veriyor. Çok canım yandı kaçarken yüreğimden.

Gördüğünüz, gördüğüm gibi karanlık olmasın diye ışıltılı bir bakış eklemiştim ışıktan kör olan gözlerime. Ruhunuza aydınlık veren işte o ışıltı aslında ruhuma siyahı akıtan bir delikti. Zift doldu içim. Karabasan oldu ruhum. Göz yaşlarım koyu akar bu yüzden burnumun yanında ki, aslı dere yatağı olan patikadan.

Bir aşığın, sevgilisinden gelen kokulu mektubu koklaması gibi içime doldurdum ceset kokusunu, kendi intihar mektubumun. Tükenmez bir kırmızı kalem gibi kullandım işaret parmağımı ve kanımla mühürledim, idam fermanımı.

Kimseye ihtiyacım yok ölürken, hatta kendime bile.