Bir Yazın Eşiğinde İç Geçirmeler

alışmanın kirli aynasından içeri baktım

gözlerimde serin kurbağaları akşamın

bu yeni akşamların içinde

bildiğim ırmağın çağıltısı yok artık

her gelen bir taş attı, suyun şefkâtli yüreğine

susuz kuşları bile kaçırdılar gözlerimden

sesleri de yankımıyor, evsiz odalarımdan

açılan manzarada; çürük bir kalem gibi

yonttukça körelen bir dünya

çocukluğun şarkıları okunmuyor, büyümek kitaplarında

sıkıcı resm-i geçitler, her akşam duvarlarda

dalga dalga siliniyor eski resimler,

gidiyor, gözümün önünden, eriyor,

tertemiz toprak, su, hava…

ömrün ikindi yaprağından kalkıp, çırpınıyor,

mevsimden bihâber, göçe koyulan kuşlar

umudu hırpalıyor, rastgele kuşkular

yeni ve adı yok, yalancı bir mevsim bu;

kirli sarı aydınlığı, tozlu sıcağı; bungun

ne yağmuru ıslatıyor, ne de kurutuyor güneşi…

günler sohbetten kesildi,

önüm, arkam, sağım, solum;

saklandı duvarların ardına,

kendimi yumdukça arkadaşlar

doyamadım, ağzı süt kokan ilkbaharlara;

hırsımdan, ilk cemrelerin memeleri,

kanadı, köksüz dudaklarımda

sevmeye elvermiyor kimse,

tutmuyorlar, umudun elinden

yürekte pay da kalmadı,

ısınmaya yeni bir insana

şafağın ilk turuncularını,

gurubun bordo salyalarını,

emmiş, yeninin taşkafa tanrıları

ot kokan diz yastıklarında,

kalın duvarlar yükseliyor,

çocukluğun hiçbir yeri,

deniz de, ufuk da görmüyor artık

kendinden kaçak uykular mayalanıyor,

zehirli yılan gibi, gözyaşı yastıklarında,

rûyalar törpüleniyor

kime yürüsem, çürüyen otların arasından,

dönüşüyor seyrelen adımlar, hep aynı yalnızlığa

uykular arınıyor, hayallerden, düşlerden

koptu kopacak dili umudun

papatyalar eriyor terli avuçlarımda

çarçabuk çürüdü, aldığım güller,

çorak ellerinde yalancıların

gözüm serçeleri arıyor,

pervazlarda ekmek kırıntılarıyla

ilkyaza açılan pencerelerde kediler,

kulaklarımı inceltseler de

sevginin adı bile anılmıyor burada

anladım, sizin büyümek dediğiniz şey;

bir adı da, alışmak olan; iç kanama

16 Mayıs 2016 Pazartesi / İstanbul