Bir Yaz Gecesi Şiiri - İbrahim Yılmaz

Bir yaz gecesi rehaveti çöktü yine içime
Kumruların sessizliğinde uyuyor gözlerin
Ben yine uzun düşler içinde seninleyim
İnsanlar zamanı soluyor gecenin koynunda
Tozlu raflar gibi sokakların kirlenmiş elleri
Kimsesiz köpekler uyuyor boş kumsallarda
Sahil güvercinleri uykuya dalmış dallarda
Ben hala seninleyim sen olmasan da buralarda.

''Unutturamaz seni hiç bir şey'' şarkısı çalıyor
Kalbimde yankılanan ruhuyla karşıki barda
Alır götürür beni bilmediğim uzak diyarlara
Senin gözlerinden kalbime akar gecenin hüznü
Sana anlatmadığım ne hayallerim var benim
Bir gün oturur anlatırım sana kalbinin güzelliğini
Şu anda sana anlatamam gecenin mat rengini.

Bazılarına göre gece sabahı olmayan zamandır
Şairler için gece, o sevgili için kalbi kanayan andır
Şimdi herkes uykuda bir ben varım sanki uyanık
Birde karnı açıkmış bir bebek sesi çınlıyor şurada
Ay suların serinliğine bırakmış ışıl ışıl yakamozları
Denizi öpen yakamozlar ağlatır bende eski hatıraları
Derin bir aşkı anlatır seven kalbimde mehtap şarkıları.

Bu yaz gecesinde mehtabın koynunda şehir uyuyor
Seslensem de bu koca şehirde kimse beni duymuyor
Devran hep böyle döner kalbimin fasit vardiyalarında
Gece bana aşık ben sana sevdalıyım senin bakışlarında
Mümkün değil, zaman denilen mefhumun dışına çıkmak
Herkese nasip değildir zamanın ruhunu anlayarak yaşamak
Bir gün kapına geleceğim ellerimde çiçeklerle ağlayarak.

Geceyi öpen nehrin boyunda eylül gülleri açmış
Eylül dedimse hüzün çiçekleri sanma aşk güllerini
O güller ki temmuz kokuyor aşkın mavi gecelerinde
O yar uyuyup kalmış şiirimin masum hecelerinde
Sen bana sorma kalbinin ritminde atan aşk sevgini
Menekşe gözler anlatsın sana onu ne kadar sevdiğini.

Temmuz-2022