Bir Yaşamöyküsü Şiiri - Can Melik

Ben bir ölüyüm
On yedisindeydim öldüğümde
Bakmayın yaşamaklığın teranesine
Bir cisimdir gördüğünüz
Ruh dingin, gönül sessizdir
Bırakın kendi derinliğine
Nicedir sevda eker ayrık otunu
Zehir akar, yürek bitkindir
Söylemeye dilim varmaz
Yitik efendilerin adını
Gün geçmez hayıflanmadan
Hiçbir şey yapamaz ölümün yaptığını
Ne bahara erer zaman
Ne gönül uyanır uykusundan
Yalancı yüzlerde bilmez ne aradığını
Her dem sonbahar yaşanır
Her dem yitenlere hayıflanılır
Oysa giden gitmiştir
Bir görev gibi yaşanılır
Ve adam gibi dik, adam gibi yalnız
Sonunda gerçekten ölünür.