Bir Yaşam Hikâyesinin Bölümündeydik 1

Unutmak nasıl zor bir kalp atışındaki sebeptir ki?
Belki de farkında olmaksızın sebebi bilinen bir kararla uğraş gerektirir.
Unutmak, başarıp hatırlamakla geçecek zamanlardaki varlık mücadelesiydi belki de?
Veya çaresizlikti yalnızlık olgusunun öne çıkması ile?

Öyle bir andır ki hatırlamak geçmişin birkaç karesinin ömür sonuna kadar saklama gayreti veya özel düşünceleridir insanın?
Ya sen sevgili hatırlanacak o kadar çok zaman varken unutmayı tercih etmek için verilecek emek gerekti belki de?
Sonsuza uzayacak bir duygu hisleri ile?

Sen sevgili sen, dünlerimde sana “her şeyimsin” derken, bu günkü zaman artık seni önemsemeden uzaklaşarak öfke duyguları yarattı sanırım?

Bir yaşam hikâyesinin bütünüydü saklısıyla beraber.
Bir anda kendime sorduğum soru en acılı günün nelerle beraberdir diye, cevabı kolay oldu.
Ardından en sevinçli günün neyle beraber yaşandı diye sorduğumda aklımın yetiştiği zamanlara gittim.
Çocuktum, acılanmaların süreklisini bilmiyordum gel geçlerle yaşanıyordu hayatın bu uzun özlemi.

En sevinçli günüm neydi diye kasılan kaslarımla geriye doğru zaman kollamasına uzandım.
Garipti kesik kesik sevinçler ve gençliğin verdiği umut ile duvarlardan atlayışlarım geldi gözlerimin önüne.
Çocukluğumda duvarların üstünde demirler vardı, tırmanırdık üstünden geçip park hayvanlarını görmeye giderken, çam kozalaklarından çıkan fıstıklar olurdu dişlerimin arasında. Gülerdik park bekçisinden kaçarken.

Sevgilerin arasında dostluk ve birbirimiz kollamalar oluşurdu.
Gülerdik yaşamın bu kısmında da ve bedenimiz sarsılırdı yüksek sesimiz ile.
Yıllar köpük baloncukları gibi geçti ardındaki izlerle sevdik gençliğimizi.
Kalbim seninle kıpırdarken, düşüncelerim darmadağınık akılda biteviye kalan özlem. Kışlar ardı ardına birbirini tüketirken, özlemindi kendini kendi ile büyüten.
Yaşamın çoğul zamanı sen hasretini düşlerken, yarınlardan kalan umuttu yaşamıma dahil olan.
Bütün yollar düşlerle beraber yürünürken, ben yorgunluk emarelerini yaşarken, düşler yeni yeni sıralanırdı arka arkaya.

Sen sevgiyi biliyorsun belki de ama sevginin acı içinde yaşanmasını bilmiyorsun şüphesiz.
Unutma sevgi acı çekenlerle yaşamayı sevmediği gibi de gülümseyemez.

Geçmişin tüm yorgunluklarına rağmen, adam, “kalbinden öperim” diye yanıt verdi duygularına.
Zaman unutulmuştu, bu düşlerle nefes aldığım anlarda. Geçmişten gelen yuvarlak duygulardı aniden canlanıp hareketlenen.
Sonrası geçmişin gölgesine karışmış varlığımın düşleri.
Kendime sordum, “mutlu olmak ne kadar hakkımdı ne kadar mutsuz yaşadığım zaman vardı nefes almalarımla başlayan?”

Kendime öfkeli miyim yoksa karşı konacak direnç mi gerekti hepsi boş düşler. Sadece hak ettiğim yaşam vardı kederle inanışla.

Sonraları sadece uğraş ve duygulara hükmetme zamanı idi yaşamın kesitlerinde.
Haklılık ve de küskünlük değildi aslında düşünceler, sadece kaderin izleri sürülüyordu kesikleşen nefeslerle.

Neden bu kadar acı topacı vardı içimde, neden gülüşlerim eksildi, neden kabullenişlerim çoğaldı, sebepleri bilinmez ve karşı konulmaz veya bu kabullenişlerle yaşam mecburiyeti ömre uzayacaktı bilinir ama sadece hak ettiğimi yaşar oluşumdu gelecek olan ağlamak yoktu artık.
Baştan başlayıp, bu günlere ulaştıktan sonraki kalan yaşamdı sevginin içinde kalmam.

Anladım ki sevdim diyebilmek de bir kere daha denenmesi her seferi için yaşamak bir amaç olacaktı.
Sevmenin eksilmesiydi asıl çürümeye adım atışı.
Deneme veya tekrar denemekti var olmanın belki de geçerli şartı.
Oysa gerçek hak edilenleri yaşamak mecburiyetini getiriyordu.
Acılanmalar veya mutsuzluklar yaşamın birer penceresi idi her daim bakınmaya açıktı umut ile.